IMPLICIET

Impliciet

Ode aan Rutger Kopland

Een langzame bedaarde beek, zo klonk zijn stem
in mijn hoofd, zoals hij destijds dichtte toen hij nog
leefde, zo ging hij aan mij voorbij. Wat hij zag
was wat ik hoorde.

Een duistere lucht dreigde aan de einder steeds
naar regenen, grijze vooruitzichten, fragmenten,
flarden teksten, passerende dagen, allemaal
hier nu, allemaal voor mij.

Misschien bedoelde hij het zich zoals hij het had
bedacht. De ondergaande zon, de laag hangende
wolken, het zacht prevelende water, dat soort
blijven dat nooit weggaat.

Het in en uitademen van zijn geluiden, de
natuur van water, wind en wolken. Het verlangen
om het landschap te zien dat je nooit kende,
zo dichtbij dat je het telkens vergat.

Wat hij je schreef was twijfel tot
aan de laatste regel poëzie –

Elbert Gonggrijp,
strandpaviljoen “ De Uitkijk “,
Egmond aan Zee,
zaterdag 4 augustus 2018