JAS

Jas

Dit vergeefse dralen, deze aarzeling op het vage
donkere water, al die kringen in een aanstonds
later, zoals een vis even naar adem hapt, even
plotseling als de roep een herhaaldelijke
vraagteken van een fitis.

Men vraagt mij om genade, ik zou niet weten hoe
dit klinkt. Het licht schettert zoals de eenzame ekster,
zoals het mogelijke klagen van een miauwende
buizerd daar zijn best voor doet.

Het sterft hier net als elders nog voor het
hoogseizoen dit bedoelde. De lucht van een
zeldzaam blauw, uitgelaten van ijlte.

Of er iets valt te lachen. Zomers, zeker,
maar stoffig als een versleten jas van een
oude man. Daarbinnen leeft niemand
bijzonder aangenaam, triest,

zonder enig vooruitzicht –

Gedicht + Foto's Elbert Gonggrijp,
slotgracht Egmond aan den Hoef,
donderdag 2 augustus 2018