PFERDE

PFERDE
Duindagboekgedicht 110
Uitgewerkte I-Phone opname

Dit onverschillig grote willen, het gezapig
grazen van wilde paarden, die stilstand
nadrukkelijk proberen te fotograferen,
dichterbij dan enig paard.

Wordt niet in de lens gekeken, maalt er niet om,
herhaalt zich het duin een dorre vraag. Weigert
afkomst, raakt niet afgeleid, heeft veulens
terzijde, slaat voorlopig niet op hol.

Kennen wij de betekenis van dit dier, dit
bijeen drommen, leger de blik dan welke
wereld dan ook? Verlangt het iets van ons?
Wil het vastgelegd?

Bestaat het dan? Zijn wij hetzelf die daar
lopen, daar staan? Een oeridee van gras en
vraat, daar gelukkig mee zijn?

Een huivering over de rug, het schudden
van de manen en dan plots in volle galop,
onze schrik achterlatend –

Gedicht + Foto's Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
woensdag 15 augustus 2018