FOTO TIJDENS MIJN VOORDRACHT TIJDENS DE HAARLEMSE DICHTLIJN IN HOF 20

Fotograaf @ Rogier Klaase

SIMPEL

SIMPEL
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Zodra ik het vergeet juist dan. Hoor de wind over 

het korenveld, zie het zachte vallen van de regen,
zie hoe onmachtig de gedachte, de heimwee
die ik niet kan tegenhouden. 

Jij bent mijn bedoeling, je bent mijn wonder
boven wonder, ik kan het herhaaldelijk beschrijven,
maar of dit ooit het juiste is. Het is allemaal even
mooi, maar altijd anders.

Ach, was wat wij zochten niet eenvoudiger te
begrijpen? Misschien ligt het voor de hand, 

misschien ontbreekt het woorden, heeft het 

aan zichzelf genoeg – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 31 mei 2019 

OPENBARING

OPENBARING
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Daar hadden wij het mee te doen,
het ritselend licht in de hoog opgaande
bomen, vanwaar ze eigenlijk bestonden,
ik had het je kunnen schrijven, maar

hoe had ik het geweten, was er iets even 

aanwezig als jij, zou het beklijven nu ik afhaak 

bij het kijken, hoe de mussen tsjilpen – hier 

zijn wij, in het dagelijks verblijven – hier 

sta ik, had ik even duidelijk geleken, o
liefste, zo eenvoudig nu het uur verstrijkt,
de wereld opnieuw opstaan betekent,
nu alles vanzelfsprekend aan onze
voeten ligt, in alle overgave?

Hoe was dan jouw ochtend als
de mijne reeds was verstreken? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 31 mei 2019

KLEINE DINGEN

KLEINE DINGEN
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Juist toen het zich openbaarde – een kalme zee,
eertijds tot bedaren gebracht, een lucht waarvan niets
te duchten viel – zag ik jou en haalde verlicht adem.

Jij bent die vrouw, die mij op de kleine dingen wees,
jij omringde mij met aandacht die ik eerder ontbeerde,
waarnaar ik zelfs niet vroeg. Jij bracht mij nader
tot een lach, een traan terwijl de branding
stuksloeg voor mijn voeten.

De trotse meeuwen hoog aan de hemel,
niet van enige overpeinzing bewust dan
het voortdurend deinen –  

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
dinsdag 28 mei 2019 

PROGRAMMA HAARLEMSE DICHTLIJN 2019

Programma Haarlemse Dichtlijn 2019

OVERAL

OVERAL

Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Omdat de ruimte overal dezelfde, omdat het ogenblik, 

omdat wij hierin verblijven, zo zonder tijd. Ik ontwaar je en 

denk aan niemand, niemand in het bijzonder, niemand 

behalve jou. Wij leven een zuiver weten nog voor wij 

ooit bestonden, het vertelt zich teder, zachtjes pratend
tegen de tijd, zo tegen alles in, even vredig als jou en mij.
Is dit dan liefde, liefste nu ik in jouw ogen kijk? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 27 mei 2019

ONDANKS

ONDANKS
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Dan uiteindelijk de regen, de wind, grijze wolken bijeen,
de planten nat, de tegels – zijn er eenduidige regels voor
de liefde die ik voeden mag, even zacht en teder liefste?
Ooit kwam ik je tegen bij donderslag, bij heldere hemel,

een zonovergoten glimlach. Jij bracht bloemen voor mij mee
en ik stond perplex te kijken hoe jij spontaan op mijn pad het
antwoord gaf dat ik hevig miste. Had ik steeds weggekeken 

om jou uiteindelijk tegemoet te kunnen treden? 

Daar stond je dan in al jouw overgave, je hunkerde naar wat ik 

je klaarblijkelijk te bieden had. Mijn winter werd spontaan lente 

en de bloemen gingen voor mij open nog voor ik het 

in de gaten had – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 26 mei 2019

VOOR ALTIJD

VOOR ALTIJD
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Zelfs als ik je herinner – maar je bent
zoveel nu als hier, zoveel meer dan vroeger.
Hoe had ik het anders kunnen bedoelen
terwijl je aanwezig bent, terwijl ik je
dagelijks voorhanden heb?

Blijf zoals je voor mij zo dagelijks – nee,
ik wil je niet kwijt, niets liever dan, nee ik
stamel misschien in mijn houden van,
maar hier ben ik dan – met open
armen, een vluchtige kus.

Dit is het dus, dit gaat nooit meer voorbij,
dit kent geen oponthoud, dit houdt stand
zolang ik mij over jou verbazen kan, zelfs
zo nu en dan.

Dus verwonder mij dagelijks of af en toe,

wees zelf verbaasd nu ik hier zo voor je sta,
nu jij zo wonderbaarlijk dagelijks naast
mij staat – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 26 mei 2019 

SEREEN

WONDERBAARLIJK

Wonderbaarlijk

Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Daar in samenspraak het gelijk aan onze zijde – jij je eigen plan,
ik het mijne. Toch elkaar te blijven verstaan in alle seizoenen alsof
het nooit anders was bedoeld. Met jou kan ik een heel leven
voor de boeg, met jou heb ik aan een half woord genoeg.

Zoals nooit eerder. Houden van heeft iets van een gewoonte
die ik niet daaglijks kan benoemen. Je denkt elkaar te kennen,
maar toch. In verbazing kijk ik je aan hoe jij doet zoals je doet.
Jij bekwaamde je in hartstocht en ik nam haar aan.

De storm mag razen, het mag regenen dat het giet, maar het
deert mij niet zolang jij bij mij bent. Het zonlicht in je haar,
je lachende ogen, je toereikende armen, het is allemaal

bijna te onwaarachtig voor waar. Maar daar ben je, je staat
daar zo mooi jezelf te zijn, nee, ik wil je niet anders, hier schrijf
ik je: je bent zo lief dat ik niet weet hoe lief dat is – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 24 november 2019  

ONDERSCHEID

Onderscheid
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Tussen schaduw en licht, iets en de ruimte – noem
het de liefde tussen mijn en dijn, onderscheid tussen
landschap en einder, begrensd in het kijken, voorbij

elke gedachte, nog voor je het begreep, zoals
ik jou aantrof, groter dan, kleiner dan, zoals hier,
zoveel nu, zolang het leeft en ademt – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 24 mei 2019

OPONTHOUD

Oponthoud
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Hoezeer ik jou ook begeer, het ontbreekt mij aan
oponthoud. Van belang is het om jou de liefste te
blijven noemen. Vanwaar dan de oorsprong te
willen weten nu jij hier daagt van zonsopgang 

tot avondstond? Alles kent een mogelijk misschien,
kan tot nader orde uitgesteld. Jij daarentegen bent
een kwinkslag vol belofte aan later, nu de tijd niet
langer aandringt – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 24 mei 2019

EVIDENT

EVIDENT

Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Van belang is het om jou de liefste
te noemen, het vuur brandende te houden
tot in de lengte van dagen. Er zijn geen
vragen, het ontbreekt aan oponthoud.

Vanwaar de oorsprong willen weten nu
jij hier voor mij daagt van zonsopgang
tot de avondstond? Alles heeft een 

misschien voor ogen, kan tot later 

uitgesteld of heeft aan benadering 

genoeg. Maar jij bent zo duidelijk als 

deze lege morgen waarin een vogel 

om aandacht vroeg – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 24 mei 2019

HAARLEMSE DICHTLIJN 2019 - 100 dichters in de stad Haarlem

Haarlemse Dichtlijn 100 dichters Festival

RIMPELING

Rimpeling
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Vanwaar wierp jij destijds 

de eerste steen, was naderhand 

niet meer te volgen waartoe 

de golven dienden dan 

een groot waarom? 

Het leek vooralsnog niet 

van belang, maar jij keek mij 

aan zoals ik jou aankeek 

en wij wisten het gelijk: 

dit is leven, dit is liefde, het 

breidt zich naar alle kanten uit,
een rimpeling in de vijver, 

schijnbaar wegebbend 

in de tijd – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 23 mei 2019

DUALITEIT

Dualiteit

Maar die stem, die aanhoudende stem. Ik kijk naar buiten
en iets wil vrij, iets in die ochtend, iets in dat morgenlicht,
iets wat zwaluwen doen, laag scherend boven het riet,
hoog boven de daken. Ik zou mijzelf willen overdoen,
ware het niet dat het leven te traag, de woorden

tekort, de blik beperkt. Hoe ik langzaam mijzelf vergeet
nu de natuur uitzicht wordt, ruimte zonder tijd. Ik zie hoe
mijn verlangen het vee telt, hoe de bomen hun geheimen
verhullen. Wat moet ik met mijn streven nu het lichaam
mij niet begrijpt? Ik heb het niet zwart op wit, 

kan het geluk niet overbruggen wat zich eertijds aan mij
manifesteerde, waar ik mij nestelde zonder het verlangen
mijzelf te zijn. Waar ik ooit begon zocht ik herhaaldelijk 

tevergeefs de uiteindelijke keuze vrij te zijn. 

Het lag voor de hand, maar waarom eromheen gedraald 

terwijl het mij zo bepaalde zoals het zich nu aan mij voordeed?
Waarom onderscheid te maken tussen de dingen terwijl
alles wat ik aanschouwde juist hier plaatsvond? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 21 mei 2019 

BIJZONDER GEWOON

Bijzonder gewoon
Voor mijn liefste Conny Lahnstein
Voor haar 59^steverjaardag

Nooit eerder gedacht dat jij, mijn liefste, vanzelfsprekend 

bijzonder aan mijn zijde zou zijn als hier nu. De natuur
weerspiegelt liefde, zie hoe het groen weelderig en fris
gewis is van haar wonderbaarlijk schoon.

Zie hoe jij mij verbaasde omdat ik eerder nog van niets
heb geweten en je hebt gezocht buiten jou om alsof ik
je eerder al vermoedde, maar waarom? Nu ben je hier
en ik ken haast geen woorden dan slechts  “ ik hou van je.  “

Jij bent zo bijzonder gewoon, zo alledaags betoverend,
ik zou er haast geen aandacht aan schenken ware het niet
dat jij steeds aanwezig bent, daar waar ik verblijf.

Wij doen de dagelijkse dingen, wij omringen elkaar, maar
dan – je kijkt in mijn ogen, je bent één en al overgave, ik
zou je nooit anders willen beminnen zoals jij hier nu  –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 20 mei 2019

PARTITUUR

PARTITUUR
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Onthecht aan zon en regen, het klateren van voor–
en tegenspoed houdt de wereld zwijgend zijn ultieme
pleidooi. Hoe de omstandigheden dan ook, er is 

niets mooiers dan deze dag in dit onverbloemde
ogenblik waarin niets tegenzit.

Terwijl alles blijk geeft van leven – het gras groener
dan groen, de bloemen open, het weer van een
onbestemd grijs, ben jij nadrukkelijk nabij zoals
de liefde dat doet, aanwezig als altijd.

Waarop dan te wachten liefste,
nu jij zo voor de hand ligt
in alles wat ik zie? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 20 mei 2019 

VERONDERSTEL

VERONDERSTEL
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Veronderstel dat ik alle wijsheid in pacht had, wat dan? 

Neem de vlucht van een zweefvlieg waarin hij zijn positie 

tot stilstand bepaalde, neem de groei van een plant
waarmee hij zijn uiteindelijke vraag bewerkstelligde.

Zijn wij dan zelf toevalligerwijs tot stand gekomen,
het antwoord gehuisvest in een willekeurig vandaag?
Ik ken de lessen van de liefde, maar verbaas mij
telkens weer. Vanwaar weet ik je dan zo zeker?

Ik kan beweren wat ik wil, maar waarom ben jij nu hier,
daar waar ik verblijf, zo duidelijk aanwezig? Ach, wat als
wij eens het leven konden begrijpen zonder het te
willen bevatten, zonder enig oordeel? – 

Elbert Gonggrijp,
bankje achtertuin,
Egmond aan den Hoef,
zondag 19 mei 2019

CIRRUS

CIRRUS
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Schaduwen die mijn pad plaveiden schreden langzaam
aan mij voorbij nog voordat ik het bemerkte. Liefde
daarentegen – voor zover ik het kon meten – is
overal en oneindig aanwezig.

Hoe verhouden wij ons met elkaar nu onze herinneringen
slechts goed zijn voor een lach en een traan? Lente
heeft iets van zomer en de Cirruswolken trekken
traag langs de einder.

Stilte echter ligt in alles vastbesloten zonder te
hoeven wachten op voor- en tegenspoed,
de dagelijkse beslommeringen
van jou en mij – 

Elbert Gonggrijp,
bankje achtertuin,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 18 mei 2019 

HARTSTOCHTELIJK

Hartstochtelijk
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Hoe buiten zinnen de hunkerende liefde ook, het lichaam
verlangde zielsveel wat de geest met passie beoogde,
hier, in het nu van alledag. De zon scheen als nooit
tevoren, jij was duidelijker aanwezig dan gedacht,

maar in de nacht kuste ik je tederzacht, verhield ik
mij tot jou als een oplaaiend vuur, een onwaarachtige
belofte die lente inhield. Waarom toch te schuilen
nu ik dichterbij was dan de sterren en de maan

die hun edele naam schitterden? Ik walste een tango,
ik bedacht mijn gespelde letters, maakte ons niet langer
eenzaam met ons twee. Jij gehoorzaamde gedwee

en ik volgde jou in je voetspoor naar een gelukzalig
later. Vanwaar nog bittere tranen gegoten nu wij met
elkaar uiteindelijk wisten wie wij waren? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 14 mei 2019

INTERFERENTIE

Interferentie

Net een steen die in de vijver zijn kringen schetst – van een
plotseling later naar een verder later – zo begeef ik mij in mijn Hier
en Nu. Maar wat verbaast mij als de tijd andere wegen wil inslaan als 

jij je op mijn pad begeeft? Blijft mijn weg dan nog een kaarsrechte?

De rimpeling verstoord door wat ik van je zie of hoor, al dan niet
door ware liefde bepaald raakt elk plan zijn coördinaten kwijt,
moet de landkaart verruild voor een ander patroon, zit ik
mijzelf danig in de weg, door gevoelens overmand.

Daar sta ik dan, mijn haren verward in de wind, teruggebracht
tot het spelende kind dat dromerig zijn knikkers telt, voor even
uit balans gebracht. Maar dit leven gaat door, hoe de koers
dan ook. Als golven zouden verontrusten dan zo:

zachtjes te klotsen op de oevers van het bestaan wetend
dat dit weer over zal gaan als zij uitdoven, als de storm die hen 

veroorzaakte gaat luwen, wij met beide ogen elkaar aan
kunnen kijken – te interfereren, maar van een andere orde – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 13 mei 2019

TABULA RASA

Tabula Rasa
Geïnspireerd door song van Björk
en muziekstuk Arvo Pärt

Verbreek de ketenen van de genen, geef die informatie
door die getuigt van welbehagen, liefdevolle armen,
houden van vanuit het innerlijk geweten – het besef
immer één te zijn met hoe de baarmoeder de ware
Natuur bedoelde – gevoed via de navelstreng,

bezwangerd met het zuivere weten. De harmonie
komt vanzelf boven drijven in de noten vanuit een dieper
bewustzijn – voorbij de innerlijke stem, het kabaal van
alledag. Hoezeer wij onze bron vergaten, het ik
hangt er mee samen – een ontvouwen

die zelfs de stilste stilte overtreft. Ergens vanuit onze
leidraad de Leitmotiv van ons wezen. Hebben wij dit niet
allemaal eerder gehoord of laten wij onze verstoorde
genen spreken met het liederlijk gedrag van weleer

als het zo eenvoudig was?

Wij zijn een weeffout in onze schepping, verloren
onze onschuld alras. Hoezo een onbeschreven blad?
Hoe leert een kind dan denken als hij er al niet
voorbeschikt voor was? Hoe zuiver ons geweten? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 13 mei 2019

MIJN LIEFSTE LIEVELING

Mijn liefste lieveling
Voor mijn lief Conny Lahstein
in het teken van moederdag

Hoezeer wij ook bezig worden gehouden door
luttele zaken kijk ik je toch vanuit een ooghoek aan,
raak ik door je vertederd, weet mij door jou
verzekerd van liefde en geluk.

Mijn leven kan niet meer stuk als ik zie hoe jij met
jouw dochters en kleinkinderen omgaat in ziel en
zaligheid. Ieder omarmd door jouw geest, jouw
aanwezigheid.

En ook ik raak aangeraakt door de liefde die jij
uitstraalt zoals de zon van vandaag – zonnestralen
op mijn gezicht, jouw hand langs mijn wang.
Het maakt mijn hier en nu

zoveel meer bijzonder dan ieder ander wezen
dat rondom mij leeft. Zorgen verdwijnen overstag
en zo gaat alles zachtjesaan over tot de orde
van de dag.

Maar jij verandert mij voor altijd,
hoe moeilijk de omstandigheden
soms ook –  

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 11 mei 2019 

DO I EVER?....

OPTREDEN DICHTERS A LIFE WOENSDAG 8 MEI 2019 - OPEN PODIUM

Woensdag 8 mei a.s. tussen 20:15  en 21: 00 uur bestaat er de mogelijkheid om mij te beluisteren met mijn gedichten tijdens het Open Podium van het radioprogramma Dichters a Life en wel op het internet.

Dichters a life

Zoek bij radio - programmering: woensdag 20:00 uur!

DE GORDIAANSE KNOOP VAN DE LIEFDE

FLORISSANT

FLORISSANT
Duindagboekgedicht 126.
Geschreven gedicht n.a.v. wandeling met Conny + foto

Zie hoe het wolkendek weergaloos zijn werk
vertolkte alsof het zich had voorbereid op tegenspoed.
Het ochtendgroen deed sappig konde van zijn belofte: 

Hollands welvaren op zijn smalst – een waar
paradijs –  zowat hemels te noemen. 

De Meidoornstruiken als warrige haardossen 

bijeen vergaard en dan die ene Vuurvlinder tot 

besef hoe zelfs een kleinood succes evenaarde. 

Maar jij dan mijn liefste, zo innig gehurkt 

in het malse gras? Hoe thuis geraakte jij?

Plukte jij niet jouw jeugd bijeen alsof jijzelf
een ware Godin betrachtte? Met al dit klein geluk
kon mijn wereld niet meer stuk, werd ik één 

met alles wat mij eerder al vaker omringde. 

Al was het die ene vlinder, jouw lieftallige
gestalte en de rimpeling die jij veroorzaakte
in het schijnbaar oppervlakkig water – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
Foto van mijn liefste Conny Lahnstein
PWN duinen Bergen aan Zee/Egmond aan den Hoef,
maandag 6 mei 2019

WIE WIJ DACHTEN TE ZIJN

Wie wij dachten te zijnOver een kleinkind

Waar was je toen ik je bleef aankijken, toen je een kind was, 

zo duidelijk aanwezig, ik zag wie je was, maar zo onzichtbaar
als ik nu. Waar was je terwijl ik mij niet in jou kon vergissen?
Handen raakten elkaar aan waar ik mijzelf herkende.

Je bewoog de schommel één en al twijfel, je speelde je spel
met overgave, zoals een kind dat doet, vrolijk, uitgelaten, maar
trefzeker – de heen en weergaande beweging van tijd.
Hoe liefdevol mijn kijken in het stilstaan.

Dit had nog uren kunnen duren, ontelbare momenten, het
onophoudelijk vertrouwde van dit wiegen, een onophoudelijke
slinger. Ik kon zien wie je bedoelde, voorbij die ware ik die
ik van je leerde kennen. Ik werd een opa zonder heden,

voorbij elk verleden. Ik zie je kijken. Wat wilde jij met mij,
waar waren al die vragen die wij niet konden stellen. Maar
de zon en de regen begroetten het nooit bedoelde 

antwoord als een vingerwijzing naar later – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 5 mei 2019 

WAAR WAS JE?

Waar was je?

Waar was je toen mijn woorden nog te schel, de zon nog
schuw eerste bladeren bescheen, het voorjaar mij gretig
begroette, jij afwezig elders vertoefde, water met bakken
uit de ongenaakbare hemel viel?

Je was van alle tijden, maar voortvarend als de Zwaluwen
boven de sloten, die gejaagd hun vlucht jongleerden. Net 

terug uit verre oorden – terwijl jij en ik nietsvermoedend
een elders bespeurden in een wederzijds verlangen.

De Kastanjes verwaaien gestaag hun groene kruinen
buiten tot je ervan duizelt. Waar het kind beter van wist
ontmoet ik jou ondanks de kou, laat het voortvluchtig
houden van aan de voorlopige tijd.

Wanneer zien wij elkaar weer liefste? Ergens diep
van binnen leven wij elkaar al tot een vanzelfsprekend
samenzijn door elkaar aan te blijven kijken – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 4 mei 2019 

MIJN GELIEFDE

Mijn geliefde
Een reis naar wat hartstocht werkelijk inhoudt – 

Door alle tijden heen – hoe zeg je dat precies, mijn lief? – vond
ik de ochtend terug zoals ik haar beoogde. Wat eens somber
van gedaante tranen vergoot en hagel striemde tegen de wind
in vervaagde in overgoten zonlicht.

Ja, ik overwoog nog immer de doden met vlag en wimpel,
maar jij week niet van mijn zijde – een desmoiselle van de
zachte pianoklanken waarbij zich lichtjes de zon filterde 

– alsof het nooit anders was geweest – herinner je mij,

het kleine kind dat wij koesteren. Heel dichtbij geleken, het
haar grijzer, maar in volle lokken. Voorzichtig de trappen
afgedaald op weg naar het ontbijt – het brood, de koffie,
het algeheel genoegen dat vredig op ons wachtte.

Hoezo, ons ongelukkig wanen? Alles staat klaar om met ons
samen, jij en ik – een oogwenk, een gebaar. De wereld weer
volledig open, nog alles mogelijk, zoals een kus, als was het
voor eeuwig het meest zuivere ogenblik – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 4 mei 2019

TOONHOOGTE

Toonhoogte
Hoe een reis tot lijdens toe
een ongeëvenaarde had 

moeten worden…

Ik heb de merel willen doorgronden, de nachtegaal willen
zien, maar door het lover liet de merel niets kwijt over zijn
woonstede, terwijl de nacht de nachtegaal met de mantel
der liefde bedekte. Hoe kwam ik hier dan ooit thuis? Ik 

verdwaal zelfs daar waar ik verblijf.  De weg terug bestaat
slechts in mijn dromen, een code die zelfs ik niet herken,
een plattegrond voor later. Niets baat er, zelfs niet de
stilte die ik dacht te kennen, trachtte te koesteren. Hoe

verdwaald en grijs de hemel terwijl het zachtjes regent,
terwijI alles eender lijkt – anders dan het voorheen dat ik
zoveel eerder begeerde. Is dit dan de vrede die aan
mij is toebedeeld nu ik naarstig naar woorden zoek, 

slechts van tijd weet die nu duister is, de onmogelijke
vraag naar het heden van vandaag? Ik kijk om mij heen
en hoor de toonaard van mijn toekomst – de belofte
aan de zingende vogels, ergens hoog in de bomen –  

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 3 mei 2019  

BAGAGE

Bagage

Hoe een innerlijke reis zichzelf herinnerde

Hoe je – en hoe kon het ook anders – jezelf tegenkwam,
niet bang, niet overmoedig, maar daar waar je geleid via
je dromen jezelf herinnerde in veelbelovende oorden,
alsof het immer daar was geweest,

een tijd van komen en gaan, een ideaal toevluchtsoord,
dat eenmaal bereikt, niet veel kleiner of groter was dan
het zich bedoelde, geen geluk zo groot als liefde,
op het scherpst van de snede.

Daar was je dan, je reikte naar een mensenhand die je zou
worden gegeven, een hart dat jou toebehoorde tot het van
louter geluk zou kloppen, hoe groot de pijn dan ook.

Het woord op de lippen, maar het zonlicht tussen de regels
door van mijn schrijven, zo vervuld van de boodschap die ik
uit het hoofd voor je spelde, zo nabij vol vragen – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 3 mei 2019

CLIMAX

Climax

Dacht vandaag mijzelf te zijn – komt door de bocht`

niets dan vrede, een duif met inderdaad een takje
in de bek. Bouwt zich een iel nest, vliegt voor 

de climax uit het klapwieken van zijn laatste
vleugelslagen in zijn droomvlucht.

Ik bedoel – wie weet er eigenlijk hoe liefde eruit ziet
nu zij al koerend vaste vloer en zaden vindt? Spiegelen
wij ons niet aan dit bruiloftspaar terwijl wij niet bewust 

zijn van plaats, tijd en naam? Jagen wij geen 

vage doelen na?

Stilte is een geluid dat je zachtjes moet uitspreken,
een monotoon idee voor wie in duiven geen aandeel
ziet in een geheel dat beter weet – het verschil te
beseffen tussen een werkelijk mijn en dijn,
hier aanwezig.

Daar heb ik gelopen in de nacht, vergat elk geluid,
wistte mijn sporen, bleef niet staan, voortgedreven

door mijn onrust hier te verblijven. Ik gaf de toon 

aan voor hoe ik mijzelf bedoelde – de tortels vrij 

in het open veld – 

Elbert Gonggrijp,

Egmond aan den Hoef,
vrijdag 3 mei 2019

JAS

Jas

Hoe tijd zich tot de mens beperkt

Ik las mijzelf en spiegelde mij aan het weer. Kon ik eender
wezen dan was het wezen grauw en grimmig voor immer.
Iets in mij deed dit uiteraard teniet. Is de mens wel
degelijk wat hij ziet of is hij een simpele ziel die
zich voortdurend spiegelt aan enkel – niets?

Ik heb gekeken en het moet zo eenvoudig gebleken
een andere wereld zijn – aardser van begrip, het zacht
fluwelen groen als een jas, die met de mantel
liefde toedekte. Zelfs in het malse gras, waar
de droppels blinkten in de lentezon.

Hoe overtuig ik mijzelf dat ik zelf voller ben dan een half
glas, leger dan de gedachte die ik zopas koesterde als vals?
Welk akkoord sla ik aan als een Merel dat al voor mij
doet? Ken ik een eendere groet?

Laat alles wat leeft stil gaan staan bij zijn eigen melodie
en ook ik vind mijn harmonie terug – in ruste. Waarnaar
ik verlangde is een gedane zaak. Arriveren is terugkeren
waar ik reeds eerder was – in mijn ware ik, in de
warme jas van vrede – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 2 mei 2019