JAS

Jas

Hoe tijd zich tot de mens beperkt

Ik las mijzelf en spiegelde mij aan het weer. Kon ik eender
wezen dan was het wezen grauw en grimmig voor immer.
Iets in mij deed dit uiteraard teniet. Is de mens wel
degelijk wat hij ziet of is hij een simpele ziel die
zich voortdurend spiegelt aan enkel – niets?

Ik heb gekeken en het moet zo eenvoudig gebleken
een andere wereld zijn – aardser van begrip, het zacht
fluwelen groen als een jas, die met de mantel
liefde toedekte. Zelfs in het malse gras, waar
de droppels blinkten in de lentezon.

Hoe overtuig ik mijzelf dat ik zelf voller ben dan een half
glas, leger dan de gedachte die ik zopas koesterde als vals?
Welk akkoord sla ik aan als een Merel dat al voor mij
doet? Ken ik een eendere groet?

Laat alles wat leeft stil gaan staan bij zijn eigen melodie
en ook ik vind mijn harmonie terug – in ruste. Waarnaar
ik verlangde is een gedane zaak. Arriveren is terugkeren
waar ik reeds eerder was – in mijn ware ik, in de
warme jas van vrede – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 2 mei 2019