WIE WIJ DACHTEN TE ZIJN

Wie wij dachten te zijnOver een kleinkind

Waar was je toen ik je bleef aankijken, toen je een kind was, 

zo duidelijk aanwezig, ik zag wie je was, maar zo onzichtbaar
als ik nu. Waar was je terwijl ik mij niet in jou kon vergissen?
Handen raakten elkaar aan waar ik mijzelf herkende.

Je bewoog de schommel één en al twijfel, je speelde je spel
met overgave, zoals een kind dat doet, vrolijk, uitgelaten, maar
trefzeker – de heen en weergaande beweging van tijd.
Hoe liefdevol mijn kijken in het stilstaan.

Dit had nog uren kunnen duren, ontelbare momenten, het
onophoudelijk vertrouwde van dit wiegen, een onophoudelijke
slinger. Ik kon zien wie je bedoelde, voorbij die ware ik die
ik van je leerde kennen. Ik werd een opa zonder heden,

voorbij elk verleden. Ik zie je kijken. Wat wilde jij met mij,
waar waren al die vragen die wij niet konden stellen. Maar
de zon en de regen begroetten het nooit bedoelde 

antwoord als een vingerwijzing naar later – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 5 mei 2019