ABUIS
Duindagboekgedicht 73
Uitgewerkte Smartphone opname
Uitgewerkte Smartphone opname
Toen
voltrok het zich aan je. Iedereen keek op, ieder
vergiste zich. De zwaluwen zwierven rond, je bevatte
niet wat ze aanrichtten. Hier wuifde de dag, nestelde
zij zich onder mijn huid, bood luwte. Het duin
trefzeker van overtuiging.
vergiste zich. De zwaluwen zwierven rond, je bevatte
niet wat ze aanrichtten. Hier wuifde de dag, nestelde
zij zich onder mijn huid, bood luwte. Het duin
trefzeker van overtuiging.
Wat
ik waarneem, ontwijkt, herbergt zich in de
ondoordringbare struiken. De schaduwen gaan teloor
in het geleidelijk verdwijnen. Hoe zomers ook, je was
al doods voor ik je ooit zou begrijpen. Nooit ging
je eerder zo aan mij voorbij.
ondoordringbare struiken. De schaduwen gaan teloor
in het geleidelijk verdwijnen. Hoe zomers ook, je was
al doods voor ik je ooit zou begrijpen. Nooit ging
je eerder zo aan mij voorbij.
Het
grijpt bij de strot, mijn adem stokt in het witte
snikken van de hitte. Een onverhoeds voorval, een
toevallige vlinder. Het vaste ritueel behelst deze
weidse ruimte, de schizofrene wereld van een
hopeloos verwarrende vocabulaire –
snikken van de hitte. Een onverhoeds voorval, een
toevallige vlinder. Het vaste ritueel behelst deze
weidse ruimte, de schizofrene wereld van een
hopeloos verwarrende vocabulaire –
No comments:
Post a Comment