MONDRIAAN

MONDRIAAN
Derde Pomgedicht
Kunstenaars

Hij wilde de boom niet naar zijn volheid of uiterlijkheden. Vanuit de
patronen herleidde hij het leven tot die lijnen die van een algemenere
schoonheid zijn. De vormen te abstraheren naar het wezenlijke, het
wetmatig fundament. Het geconstrueerde ideaal te benaderen
waaraan de natuur zich had af te meten.

Als dit de essentie was zou hij die bewijzen. Hoe takken en bladeren hun
kleur ontberen en het spel van groei verleren door enkel compositie te zijn.
Een vage schets van wat de boom ooit eerder bedoelde. Een verkrampt
versomberen naar het uniforme universele.

Dat je er een dieper wezen in kon lezen door het al kijkende te begrijpen,
dat men de natuurlijke verschijning moet veranderen om de natuur meer zuiver
onder ogen te doen zien. Het is passen en meten, via lijnen en vlakken
het evenwicht herstellen wat het oog zoal aanschouwde.

In de liefde bestaat geen afgeleide, wil bloei kleur en vorm tot toeval zijn,
is een kus een willekeurige kus. In de tussenruimte gebeurt het dus, al wat zich
steeds blijft voortbewegen. Wat zich intoomt tot discipline kan alsnog
verder onderzocht en kaatst de waarheid als een vraag –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 27 juli 2017

Schilderij @ Piet Mondriaan - Bloeiende bomen(1912)

www.pomgedichten.nl