GERUCHT

GERUCHT

De vogels houden zich geruisloos op in het gebladerte. Niemand
stoort zich aan hun wachten. Niemand wordt wakker, behalve ik.
Niemand begrijpt dit broeierig buiten. Het is allemaal overbodig  
wat ik je nu bedenk. Ik had het je beter kunnen zeggen.

Het fluit een deuntje, maar het verstomt.

Liefst had ik je door elkaar geschud en de tederste dingen tegen je
gezegd, liefst had ik je zo gelaten. In jouw slaap lijkt mijn bijzijn soms
zo overbodig dat ik niet weet of ik je moet omarmen. Voor liefde
lijkt het vooralsnog veel te laat.

Er is zoveel nacht en alles ruikt naar zoete zomerse vrede. Ik ben
er alert op haar niet te verstoren. Het zou kunnen gaan regenen, maar
het blijft een aanhoudend ingehouden aarzelen. Hoe boos kun
je zijn door niets te zeggen?

In het knipperen van je ogen flitst vaag de donder,
zij is net zo veraf van ons als jij hier. Hoe onverwacht helder

liet zich het mij aan jou vertellen, nu ik kijk en blijf kijken,
nimmer te begrijpen wie ik ben –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 20 juli 2017