Natuurgedichten: April 2015

Thursday, April 30, 2015

DEVELOPMENT

Development

De ontvouwende gedachte

Ik versier mijn ornamenten tot vele krullen om leven
en dood, het basisidee van de fundamenten.

Er is geen uitgestippelde weg. Het doel ontvouwt zich

om de wereld heen, wil zich een vector bewegen, een

richting, een onontkoombare fractal.

Er is geen plan. Het is de Gulden Snede. Ik laat met

jou alles rijpen als niets zich nog langer vergist. Zoals
dit voorjaar, soms vroeger of eerder dan later.

Duidelijk is het als ik het zoeken heb gestaakt de puzzel
zijn stukjes complementeert. Dat het kwartje valt, maar
vanwaar juist nu.

De helix een Meerkoet die in zijn seizoen de eerste dode
plantenresten tot nest drapeert. Of een Boerenzwaluw die

voor zichzelf altijd op tijd arriveert, zijn zwieren naar

een nieuw areaal verplaatst.

We worden ouder als noodzakelijk verval. Het moment

ongrijpbaar maar verzekerd. Grijzer en mogelijkerwijs
wijzer.

De wolken drijven langzaam maar gestaag voorbij.

Kunnen wij dit zodanig overpeinzen dat wij weten

van een daadwerkelijker mooie dag? –

Elbert Gonggrijp, Heiloo, dinsdag 28 april 2015

Tuesday, April 28, 2015

De altijd aanwezige suggestie

De altijd aanwezige suggestie van in zichzelf verdwijnen

Met dank aan gedicht “ Punt “ Albrecht Schermer
en de poëzie van Hannah Duchamp

Zo vluchtig de pennenstreek in de nacht. Wat ik nu voor waar

aanneem is morgen een fantoom, beitst prikkelende pijn, rest

het vage vermoeden dat er toen nog in dat ene vorige uur

iets uitermate briljants.

De tijd een harde diamant van het onoordeelkundig slijten.
Het zwaard van Damocles dat boven de sterfelijke zaken
hangt. De Tantaluskwelling van het nimmer toereikende
begrip.

Hier bepaalt de zwaartekracht de wetten. Hier ademt de

slapende kat zich een getijde. Hoeveel stiller in zijn
vorm dan mijn amechtig zwijgen.

Ik filosofeer mij de zoveelste vergissing dat het leven

maakbaar zou zijn. Een stoicijnse Ficus leeft toch

wel verder in zijn innerlijke ouderdom.

Ik verschuif mijn planetenstelsel voor lichtjaren
hetzelfde. Een schijnbaar standpunt voortrazend in

mijn voortdurende gedachte.

Ik ben mijn verdwijnpunt aandachtig. Zo duw ik de

Gordijnen opzij voor deze toekomstige ochtend en
herinner mij niets van al het overige.

Dat de Merel fluit en het water
kookt voor een vers kopje thee –

Elbert Gonggrijp, Alkmaar, dinsdag 28 april 2015, 2.56 uur

Monday, April 27, 2015

BESPIEGELING

Bespiegeling
introspectie in een lentevijver

Vanuit deze tierige wereld spiegel ik
een aarzeling, de ongeronnen toekomst
van het oppervlakkig water.

Alles kan zich in de donkerte van een
schaduw, een vis, de onbespiede waterlelies.

Er is nog geen drijven dat het boven

pleegt te komen.

Alles verzucht zich nog terwijl. De eenden

inspecteren het kroos op onzekerheden.

Het licht plengt een enkele vraag.

Alles raakt aan lente en krijgt een

vluchtige residentie. In dit onderkomen
kunnen mijn gedachten wonen,
subtiel van schaarste.

Waarin weet de weg het mijmeren een

overkoepelend idee? De libellen wanen zich

vacant, dromen zich vraatzuchtig onderwater.

De signalen aangestipt tot een inventarisatie

van uiterst noodzakelijke notities. Watermunt

en Schietmot naar een juiste interpretatie.

Dat alles weldra beter
en anders zondermeer –

@ Elbert Gonggrijp, Heiloo, Koningsdag, maandag 27 april 2015
@ Foto's Elbert Gonggrijp, Heiloo, april 2015

Friday, April 24, 2015

Als Haiku geen dank

Als Haiku geen dank

De ontboezeming van de bloesem

Ik oog een zoetgevooisde
roze, een ontwaaierend ontvouwen
de allerdichterlijkste ontbloeiing.

De smaak van belofte de indachtige
gedachte. Glimmend kersenrood

tot een plausibel vooruitzicht.

Het aarzelt een toon, torent zich de
boom naar een prevelende melodie
van laten klinken.

Ik hoor haar plechtige plezier,

een bruiloftskroon van juichen.
In de kalmte het pure bezinksel.
Zij berust haar innerlijke kleuren.

Zo duidelijk Haiku, zo lente

rondom. Ik borduur voort op
de spinsels van haar glimlach,
een reeks verzinsels uit
baldadige knoppen.

Een tere gestalte, een staande
ovatie, een dusdanig silhouet.

Af te wachten, maar

in een voorlopig
ongeduld –

Elbert Gonggrijp, Alkmaar, Overdie, vrijdag 24 april 2015, 19.50 uur

O, Guardian Angel......

O, Guardian Angel, my Garden Angel
Ergens daar waar –

In de Indische kers zingt het welluidend naar luid, een verlangen
naar overstemmen, mijn macho, mijn merel. Al die kerels doen
het hardop en almachtig jachtig tegen elkaar in.

Ze zeggen ik ben zo onzichtbaar alleen, maakt niet uit met wie.
Ik kan het beamen. In de deuropening bevries ik bijkans en
schiet een video, een plaatje, een geluidsopname.

Maar vanwaar. Het blijft gissen hoe hij daar zit, comfortabel of

dusdanig uit zijn sas. Waar wachten de dames, waar sla ik
alarm als alles tevergeefs en de besluipende kat.

De ochtend stokt mijn adem, huivert haar geluiden van stilte, het

holle logge straatverkeer. Een enkele mens met een uitgelaten
hond, een sporadische daad van schatplichtig leven.

Ik doorgrond niets, maar ken deze voorbarige wereld. Mijn

vriendin slaapt zich zacht de onschuldige slaap. Man merel
doorwaakt, hij slaakt luidkeels honderduit dat hij bestaat.

Ik kan het beamen. Ik stip hem aan, een geluid bevroren in een

ergens daar, het nog maagdelijk zwart van vermoeden. Een overal
hier, in het park, de bomen, op de nok van het dak.

Zover het oor reikt, zover hij geruststelt dat zijn en mijn

dromen evengoed mogelijk. Het indringend luisteren
naar een welluidend verstaanbaar ontwaken –

@ Elbert Gonggrijp, Alkmaar, Overdie, vrijdag 24 april 2015, 6.24 uur
@ Foto's Elbert Gonggrijp, behalve de Merel(Google Afbeeldingen), april 2015
@ YouTube fimpje Merel: Elbert Gonggrijp, Overdie, vrijdag 24 april 2015, 5.14 uur