POLEMIEK

POLEMIEK

Poëzie Poyssee

Dat de aarde exponentieel
veelvoudig dezelfde, omdat de
tijd dit doet en boze tongen

zich verkijken op wat
meerduidig de wezenlijke
liefde is.

Zo ben ik een outsider van
deze wereld en ademteug ik
mij keer op keer een eendere
taal, een eeuwenoude
melodie, een ratjetoe
aan woorden,

een samenraapsel van
hier naar daar, een glimp
van wat ik je verkondigen
wilde, een mogelijke volkomen
natuur.

Zie haar opvliegen, alras
klapwieken om neer te dalen,
de wedijverende lente op de
vingertoppen van wat jij
ooit.

Maar voorzichtig natuurlijk,
de vluchtige toets van wat mijn
tasten op jouw fronsende voorhoofd

en deze kus even kortstondig

op jouw gewillige mond
als jij, de zo dierbare
aanwezige jij.

Begrijp jij nu wat ik jou bedoel? –

@ Elbert Gonggrijp, 11-04-15