VANOUDS

VANOUDS

Geritsel stemde aangenaam de kalme nacht. Er zou zoveel.
De versleten schoen gepast alsof alles bij het oude. We keken
wat er van die voormalige wereld was overgebleven. Wat
dreigde te worden vergeten moest op herhaling.

We hadden weer bollen gepoot, fris bedoelde krokussen in
drassige aarde. We hadden lente op het oog, want het winterde.
De beweeglijke worm in tweeën, de pissenbedden krioelend
opgeschrikt. Hoezo dit huiveren, dit lang verwijlen?

Het had zojuist geregend. De ramen kenden geen verweer.
Buiten een en al van vrede, een lief sliep ervan. Er klonk een heel
huis vol leegte, er gebeurde een tuin, zwart van gedaante,
versleten tot op de draad een vergeefse poging –  

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 28 januari 2018