GEDICHT VAN DE MAAND - REURING: EENZELFDE LIEDJE IV

Zie voor verdere informatie over Reuring zelf:

www.reuringgedichten.nl

IETS, ERGENS

IETS, ERGENS
N.a.v. foto @ Astrid van Rijn – Landschap 2018

Dat licht, dat onvermoede licht. Er komt iets ouds over mij,
iets ouds wat ik niet noemen kan, maar toch. Alsof het nooit
genoeg, nooit hetzelfde, zo’n dag dat verleden een
gezicht, bladeren die komen, die weer weggaan.

Hier was ik eerder en het gebeurt mij telkens. Een idee iets
te herkennen, dichterbij dan je had kunnen bedenken, het park,
de bomen, opa’s en oma’s. Daar aan het water, het zacht
rimpelen van water. Stilte, meer niet.

Het is meer dan een landschap, het wil je iets vertellen,
iets milds, iets vergevingsgezind, het omarmt je, een glimlach,
het idee van mogen blijven. Van dat soort beloften,
dat soort eeuwige dingen.

Het mag en niets hoeft. Het landschap raakt je aan en
bestaat, maar hoe. Bijna onzichtbaar, bijna afwezig. Maar
zoals een geur je herinnert aan een tijd toen je ergens,
toen het een hoe en waarom –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 30 april 2018

Foto - @ Astrid van Rijn - Landschap 2018

ONBEANTWOORD

ONBEANTWOORD
Landjuwelen
Antwoord op Gemma “ Een klein teken “

Maar ik dan, mijn lief, wat als jij dan? Als de tijd weerhaakt aan
alles wat ik bemin, als de aanhoudende regen, het miserabele
groen pas later een veelbelovend later. In dat grijs, in dat 

veel vergetende beloven.

De natuur wil wel, net als jij, maar traag als water, luid als
hulpbehoevende jonge vogels. Kaal in het nest, wachtend op
voedsel en warm bedoelde ouders. We moesten ons 

schamen voor al dit naakte verlangen.

Er viel weinig te begrijpen, weinig te bevatten van al dit aarzelen.
Je kon het opschrijven, je kon de woorden voor liefde weer vinden,
maar wat zou het? Hoop blijft betrekkelijk als je enkel maar
de wolken kan tellen.

Er bestaat geen formule voor leven, voor komen en weggaan,
voor welkom en afscheid. Het blijft vreugde en verdriet. Maar dichtbij
ben jij en hoe ik ook mijzelf betwijfel, het is en blijft lente, ook
al denk je soms van niet.

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

maandag 30 april 2018

Foto - jonge vogels - mensen van de dierenambulance.nl

EENZELFDE LIEDJE V

EENZELFDE LIEDJE V
I-Phone opname

Wij onderschatten de krachten telkens weer. Hoe de
Waterlelie haar uiterste best doet het oppervlak te bereiken,
de Mannetjesvaren uit onverwachte hoek verschijnt,
de Vrouwenmantel regendruppels vangt,

allen in een onstuimige vergeten lente. Wat nog moet
doet een verwoede poging gestalte te krijgen. Het is weer
hetzelfde liedje. Alles begint weer van voren af aan.
De tuinslak zoekt zijn weg op de natte tegels.

De vruchtbare Brandnetel baant zich een weg uit de
zwarte aarde, het Robertskruid lonkt roze, het Munthaantje
glimt zich blauw, doet gretig aan vraat. Dit doet de tuin
met mij, liefde in overvloed.

De Gierzwaluw op weg, maar jij en ik
al zeker van ons onderkomen onder een
grauwe maar veelbelovende lucht –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 28 april 2018

EENZELFDE LIEDJE IV

EENZELFDE LIEDJE IV
Uitgewerkte I-Phone opname

Als wolken een op hand zijnde avond benaderen, als alles
wat gezegd is gewikt en gewogen, de bomen weer thuiskomen
in hun groene jas, bloesems dragen, het licht speelt
met een laatste gedachte.

Als het leven er niet toe doet, een zoveelste bladzij, wij
synchroon lopen met moeder aarde, elke dimensie een nieuwe
lente. Zoals het gras voor zich spreekt, het groene laken
van welbehagen op een perfecte vrije dag.

Dan zuigen de Hommels hun ogenblik vol nectar, jubelt
het Longkruid, geef ik jou mijn zegen, geloof ik je op
je woord, raak ik mijn angsten kwijt, hoezeer de dood
ook dichterbij sluipt als het enige ware –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 27 april 2018 

EENZELFDE LIEDJE III

EENZELFDE LIEDJE III
I-Phone opname

Toen de Paardenbloem weer ruimschoots aanwezig was,
de Pinksterbloem het bijkans aflegde in deze te vroege lente,
het groen zowat explodeerde, de Kastanje weer in volle

wasdom, is dit het juiste ogenblik voor geliefden het lichaam
terug te vinden, te verdrinken in elkaars zinnen, te wortelen
in elkaars blikken, in overgave liggend op vruchtbare aarde

onder het oogverblindend licht waarin de dagelijkse dingen
zingen als die ene Merel, een man, een vrouw terug te
verlangen naar die eens zo welluidende natuur –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 27 april 2018