AAN DE ORDE

AAN DE ORDE

Leegte laat pas iets achter als je haar vergeet. Het is het
spinrag op het behang, de verdroogde zilvervisjes in de kast,
het verschimmeld brood op de plank, de vochtplekken
in het plafond.

Ruimte is wat pas later ontstond toen je pas echt begon
te leven waar je voor stond. Je zette de ramen open, rook de
geur van verse bloemen, gemaaid gras. Dat het leven
geleefd diende te worden omdat jij er was.

De wuivende gordijnen, de schone was. De pianoklanken
in de hal. De klok op half 7 en jij natuurlijk, een kus op de
wangen van het lange wachten, een wispelturig lijf dat
vrijen wilde in huis, in de tuin, tussen gesteven lakens.

Het verschilt tussen blijven en weggaan. De zaken op zijn
beloop of ordentelijk schikken wat om aandacht vraagt. Er kan
nog zoveel gestorven, zoveel overgedaan als je maar inzag
hoe. Het nagaan van je dagelijkse gang.

Hoor de mussen tsjilpen. Zij doen hun nest telkens over,
weten van geen oponthoud. Zie de vlinder zichzelf elk jaar
op dezelfde manier vergissen. De wereld dient opnieuw.

Dat weet ik heus wel –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 10 april 2018