POETE MAUDIT

POÈTE MAUDIT
In Memoriam Derrel Niemeijer

Een waarlijk poëet, zo beriep jij je, diende zich te
misdragen, gedoemd en onaangepast zijn leven
te verbrassen. Drugs, drank en rock and roll.
Een Bon Vivant, een Bohemièn.

Liefst elke mogelijke seconde. Provocatie avant
le lettre. Je schreeuwde dit uit over de daken,
je performde, je rapte, maar je stond er en hoe.

Soms verguisd, soms geroemd. Maar dat je het
elke keer weer flikte om al die andere dichters,
ieder met zijn of haar eigen melodie, tot
samenhang te slechten –

Het moet charisma zijn geweest en respect voor
een ieder die hetzelfde betrachtte. Niet tevergeefs.
Je bundelde ze tot een kleurrijk amalgaam.

Nu lig jij daar, zieltogend, met de kanker in je lijf
en was dat dan het einde wat jij jezelf verlangde?
Kort en krachtig, maar doorleefd?

Ik gun je het niet, mijn vriend, ook al ging je soms
over de rand. Een stem gaat zo te vroeg verloren,
zo ook je menselijke kant. Ik had nu juist meer
van je willen horen.

Ja, letterlijk, van de hoed en de rand. Een
Poète Maudit, diep van binnen. Een 

podiumbeest, maar zachtzinnig.

Dit is nog wat ik je te bieden heb, wat
schamele woorden. Het geneest niet,
verzacht mogelijk je wonden.

In rook op te gaan weliswaar,
maar met naam en faam
naar hogere sferen –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  maandag 10 oktober 2016

Foto: Derrel Niemeijer

Muziek David Sylvian - " Ghosts "