DICHTBIJ EN VERAF

Dichtbij en veraf

Je zou mij om vergeving vragen, maar waarom. Dat
ik je niet zag toen ik je niet vond. Vanuit het niets
de tuin plots herinneren. Er was liefde voor nodig
terwijl ik niet beter wist dan dat je verdween.

Hoe ver weg je bent en toch. Meer nog dan wat ook,
meer dan wat ik nu zie ben je een vriend die altijd al
bestond. Nu ik de vrijheid heb mis ik je. De koddige
spreeuwen, de oude schuur, de dode kruidlaag. 

Ik wist niet dat ik het al wist. Ik heb je verlaten en toch
keer ik weer naar je terug. Diepte was je, maar ik wil je
weer vinden zoals toen, toen ik je nog voor ogen had
en steeds terugvond, nu ik weer weet wie je bent – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
donderdag 31 januari 2019

ANATOMIE

Anatomie

Geënt op de woorden van Rutger Kopland 

in de documentaire ‘ In grazige weiden ‘

Zo duidt het afscheid uiteindelijk altijd het kijken.
Wat je ervan formuleerde wordt vergeten zodra
de wereld zich heeft laten zien. Niets hoeft worden
gezegd en toch. Waar je van uitging toen 

het je nog bewoog.

Observeren maakt alles zichtbaar, maar uitzicht raakt
weldra vergeten. Het is de tijd waaruit je later altijd weg
zult gaan. Wanneer alles wegvalt blijft niemand over,
zelfs jij niet. Je kunt willen zien wat er te zien valt,
maar het bepaalt zich niet. 

Je hebt de dingen te laten voor zoals ze zijn. Wie jij
nog bent nu je opkeek. Wat bezig is zichzelf te zijn, vat
zich uiteindelijk samen, het gevoel van het zuivere
weten. Je bent wie je toevallig ontmoette 

in het onvolkomen heden.

Zo onverschillig overbodig – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
donderdag 31 januari 2019

BRIEFGEHEIM

BriefgeheimLandjuwelen
Antwoord op Gemma ‘ Kijk je onder water ‘

Ik had je brief terzijde gelegd. Ik wilde je later
wel weer weten wie je was in dat gezicht, hoe ik je
herinnerde toen je zwom in dat hemelsblauwe
water, met je waaierende haren.

Jij zou misschien een morgen in mijn zomer, jij was
vooral dat licht, je leek meer een droom van vroeger,
ik had je wilde zeggen dat je mocht blijven, maar je
ging zo goed als voorbij.

Wat ik zag was hoe de wolken vervluchtigden, 

hoe verlaten de bossen, de velden. Hoe je eindigde 

zoals je begon, een hardop mijmeren. Daar ging 

je, een reis naar de verte. 

Hoe ik des te meer aan je denken zou en de roze
bloesems verlangde zoals de zachte halmen in het gras.
Dat ik later je brief zou lezen om te weten hoe 

eenzaam ik met je geworden was – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
donderdag 31 januari 2019

Schilderij @ William Turner - Wolken en wind

DIT IS MIJN LICHAAM NIET

Dit is mijn lichaam niet

Jij zult de gebouwen niet herkennen zoals ik 

ze zie, zoals ze hier staan, zoals het uur, de tijd, 

het licht. Het is mijn lichaam niet. Zoals de
struik, de klimop, het weer, de morgen, 

de winter, de wind.

Wat jij niet weet en wat hier voor je ligt, waar
je lijnen langs trekt, zoals vingers een gezicht.
Als er emotie is dan die van lege kamers. Als 

hier iemand woonde dan werd men gegist,
hoe men er bewoog zonder aarzelen.

Dit is mijn lichaam niet,

maar het staat als een huis
en de toekomst weet beter – 

Elbert Gonggrijp,
wachtkamer GGZ,
Oude Hoeverweg,  Alkmaar,
woensdag 30 januari 2019

GROEPSGESPREK

Groepsgesprek

Die ene man, die ene vrouw, die ene.
Het klatergoudt om elkaar heen, een
opgewekte nieuwsgierigheid, een
welkom goedemorgen.

De boventonen van jolijt. Ik heb ze zien 

gaan, stuivende kippen uiteen en weet van 

hun werkelijke onderdanen. Bepakt en 

bezakt met mineur.

Daarover valt veel te klagen. Er is zoveel 

pauze in de lucht, alles moet frank en vrij 

bewegingsruimte een kopje koffie en terug.

Het groepsgesprek levensecht van nood 

en verdrongen, van nooit gezien verdriet, 

met empathie voor het ergste niet. Wat 

waar was blijft waar en nooit verzonnen. 

We raken opgelucht en halen adem
als wij eenmaal buiten een vogel horen 

fluiten die het geheel met ons eens is – 

Elbert Gonggrijp,
wachtkamer GGZ,
Oude Hoeverweg,  Alkmaar,
woensdag 30 januari 2019 

VEREN EN DONS

Veren en dons

Bemerken dat wat bijzonder licht is een dag
meekan, niets uitgezonderd, of vrees nu wel of
geen stem heeft. In de takken wil de wind,
rekt de ochtend zich uit, vraagt of klaagt
niets zijn formaat de wijde wereld in.

Zorgen, zeg je, breng ik het liefst 

in kaart als het hoog nodig is en het
behelpen wordt, als het mij aan
richting ontbreekt.

Ik spreid een bed van dons en veren voor je uit,
hoop dat je zachtjes landen zult, je zwaarte vergeet 

in je vrije val. Wees het denken nooit moe. Maak
het leven weer verliefd op je. Ze kust je wakker. 

Bloesems van genoegen zover het oog reikt – 

Elbert Gonggrijp,
wachtkamer GGZ,

Oude Hoeverweg,  Alkmaar,
woensdag 30 januari 2019 

EXPOSURE

Exposure

N.a.v. een gehoord telefoongesprek bij de GGZ
+ Collagegedichtn Vicky Francken

 – ‘ Blauw is tweekleurig ‘

Bang dat je terugvalt, dat het
complexer is dan het lijkt. Je hebt
al zoveel geleerd, maar het
suddert door, het heeft
je geleefd.

Misschien heeft niets zin, zit
je tussen 2 fasen in jezelf te zijn.
Het grote netwerk is wat je
redt. De pleister op de
wond van je bestaan.

Dit wordt je toekomst. Ooit kom
je weer vooruit. Week jezelf los van
de context, trek je winterjas
uit. Sta naakt in je 

waarheid. Ineens 

zie je het verschil –

Elbert Gonggrijp,
wachtkamer GGZ,
Oude Hoeverweg,  Alkmaar,

woensdag 30 januari 2019 

ONBESTEMD

Onbestemd

Zo’n morgen waarin niets gebeurt, waarin
sneeuw is voorspeld, dat soort onbewogen
grijs, een stilstaande wereld.

Ik heb het dus niet over jou, maar over
mogelijkheden. Hoe alles anders kan
worden als je niets zeker weet.

De takken tasten naar houvast,

gebouwen staren voor zich uit. Waar
we van uit kunnen gaan.

We hebben de tijd om het
allemaal uit te vinden als
het maar duidelijk 

was hoe – 

Elbert Gonggrijp,
GGZ wachtruimte,
Oude Hoeverweg,  Alkmaar,
woensdag 30 januari 2019

SYMBIOSE

SymbioseKNNV Excursie Uilenvangersweg
Uitgewerkte I-Phone opname

Een waarde collega die jou groet, een zachte zon,
bleek verlegen, de bomen met hun gekromde vingers,
schijnbaar loze berichten. Hoe elke glooiing zich
openbaart, een warm onthaal van uitnodigend zand.

De lucht een glimlachend gezicht, zelfs in dit winters 

jaargetij. Kon jij ooit vermoeden dat het zo aan je voeten 

lag? De roestige hei, de oeroude struiken, de eik 

met zijn gerimpelde bast?

Ondertussen vinden mossen hun gastvrije pose. Ik die 

mij in symbiose verwonder zoals het rondom mij ooit 

een vraagteken vormde, vind nu een droevig mijmeren 

tot een vriendelijke schouderklop.

In natuur vervat. Wat ik er ook van aanschouwde 

het vergeet even zijn mysterie nu zijn gestalte 

er één van het goedaardig verblijven is – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN terrein Uilenvangersweg,
Bergen aan Zee,
woensdag 30 januari 2019

AANKONDIGING

Aankondiging

Zag hoe mooi sterven kon, de tulpenblaadjes
blozend neergelegd zoals ik mij een oma
herinner van vroeger en geluk. Zo kon 

de dood ook als je het goed bekijkt.

De lucht schaterlacht zich stuk, de takken
priemen kaal hun schijnbaar overleden zijn. 

Een kind klautert, weet niet beter dat bomen 

waren bedoeld voor stoeien en groeien. 

Ooit komt dit beeld goed, zoeken kauwtjes
elders hun toevluchtsoord. Hoe herken je dit.
Hoe krijgt pijn een vrolijk gezicht. Ik schaaf
om bij elkaar te schrijven wat klopt

voor ons beiden – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
dinsdag 29 januari 2019 

SCHERPTE

Scherpte

Voorbijgesneld door het oog zal het dralen 

het omzien doen vergeten. Opletten vergt meer 

dan de patronen op het behang om er de tijd
mee terug te zetten. Waar we gebleven waren
toen ik het boek voor je opensloeg. 

Je herinnerde je het getal zeven en ergens
het winterkoninkje in het buiten spelen. Je telde
de tegels toen je vertrok. Je sliep tussen
ritselende kranten. Alle mensen willen
liefde, maar gaan hun eigen gang.

Het verlangen kweekt rozen, een deur gaat
dicht, open. Wie goed rondkijkt heeft nog niets
verloren, verlangt het uitzicht, schetst één
en al verbazing. Of ik je dan nog gelukkig
kon maken zodat het weer paste – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
dinsdag 29 januari 2019 

ANDERS

ANDERS

Duindagboekgedicht 113

Uitgewerkte I-Phone opname

Nog niet zoals ik het zag, nog niets anders 

dan het licht. Er hangt dreiging in de lucht

Grijpende gretige wolken van regen. Nu

het nog moet, nu het nog niet, grillig
en koud. 

Nu je het nog vermoedt. Allengs wil nog 

de zon, de krasse kruipwilg, de schimmige 

duindoorn, het blakende mos. Het duin 

juicht weergaloos of uit zich uiterst 

bedroefd. 

Hoe luidt het wordt vervolgd nu alles 

tussen dood en leven beweegt, ook al ligt 

het zo desolaat in de grillige wind, zo 

voorbij elke vraag, zo tegen beter 

weten in? - 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,

PWN duinen Bergen aan Zee,

maandag 28 januari 2019

WILSBEKWAAM

Wilsbekwaam

Hoe ongenaakbaar de tijd de dingen verslindt, jij
mijzelf zoveel dichterbij had geleken. Jij keek naar 

mij, jij keek alsof de hele wereld door mij bestond.

Verwonder je, maar in hoeverre maakt dat 

het bestaan echt voor je waar?

Alles staat waar het nu staat roerloos te zijn in het
verdwijnen, in de nacht, in zichzelf, in het kwijnen.
Jij, die dacht dat je een ander personage had, jij die
dacht onophoudelijk te zijn, waar was je destijds
toen ik je het meest ontbeerde?

Ik hoor hoe stil het in huis aan het worden is, ik
hoor hoeveel geduld daarvoor nodig is dat ook
daadwerkelijk te willen. De katten doen het op
hun manier geruisloos. Hoe zou het zijn als
ik op dezelfde wijze zou kunnen zwijgen? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
zondag 27 januari 2019

HET DOODGEWONE

Het doodgewone

Over de schutting heen kijken,

de wind de bomen doen bewegen,
in het kleine het grote willen zien.
Het blijft bij het zichtbare.

De waarneming bijzonder maken. 

Maar een mus blijft zoals altijd 

een doodeenvoudige mus zoals
jij uitzonderlijk de liefde – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
zondag 27 januari 2019 

LEILIJNEN

LeilijnenLandjuwelen

Antwoord op Gemma ‘ De Levendige ‘

Tussen de kwelderwallen door vlieden de rivieren,
liepen meanderende beddingen droog te vallen om thuis
te komen, gericht op magnetisch veld en koper ionen
om er als aarzelend de eerste, nog voor de schoen
de vluchtige aanraking

Te laat komen doe je pas in het besef als die zichtslijn
is verdwenen waarin ik je eerder heb ontmoet – kerken,
dorpen, steden. De hotspots zonder het verglijden. Jij 

baant je baan, de meest magische. Vormt laag op
laag in het betreden een ingesleten historie.

Een verdiept verhaal. Waar ik thuiskom heten de kinderen
kunde, worden hunebedden gebouwd, komt Stonehenge af,
weet men alras van sterrenbeelden. Waar de één kwam
volgden meerdere. De pionier in het natte veenmoeras.

Leilijnen maken het landschap een zeker doel. Hier
leek het ooit om begonnen. Een kromming in de ruimte
de korte route jezelf te overwegen. De meridiaan van 

de oerbehoefte ergens naartoe te vertrekken. 

Of er voorgoed te blijven, al naar gelang.
Wat je niet bewijzen kon moet doodgewoon
beloond met het telkens opnieuw te ervaren – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
zondag 27 januari 2019

Foto - @ Paul Paris - Eeuwenoude karresporen Ballooërveld

Muziek David Sylvian & Holger Czukay - Plight and Premonition

  

RESPIJT

RespijtUitgewerkte I-Phone opname

Grauwe velden die stoppels vertonen verbleken
zodra je erdoorheen bladert. De krakende dode heide 

teneinde van een droeve winter een loos gebaar.
De wereld is zo maakbaar nog niet.                      

Het regent je als zonet, het regent je klaarblijkelijk
als altijd, het laat zich blijken zoals het schijnt. Amper
het dunne uitzicht uit het raam, een mogelijk begin 

om te schrijven. Het ijle licht als een Vermeer.

De bomen donker en kaal, kriskras door elkaar.
Fijngeaderd. Het idee te hebben hier eerder te hebben
bestaan, maar een vluchtige melodie die je kwijt 

bent zodra je opkijkt waar ze is gebleven – 

Elbert Gonggrijp,
Brasserie ‘ Fabels ‘,
Bergen,
zaterdag 26 januari 2019

WELDADIG

Weldadig

Oude tijd broeit. Het onbehagen van knappend
dor hout, van zwierige geschriften. De kroontjespen
van verbleekte opa’s. De doos met de verfomfaaide
kartelrandige ansichtkaarten. Nederlands Indïe.

Je hebt jezelf eraan gebrand. Het idee van de
geknakte dahlia’s, dat Rembrandt tulpen ook
virusdragers waren voor vlag en vaandel.
Tuinbouw volle grond Eigenheimers.

De roomboterkrullen op een vrome zondag. De
kloeke Statenbijbel. Dat je je oren moest wassen
alvorens voor het elektrische straalkacheltje.
Wakker steevast om half zeven.

Bijenwas. Het politoeren van kromme gezegdes,
beperkte houdbaarheid voor confiture bramenjam.
Geweckte sperziebonen, klamme keldertrappen.
Een vol bonnenboekje – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
vrijdag 25 januari 2019 

UITGESTREKT

Uitgestrekt

Dat de lucht openbreekt, die heelheid van licht. Een geringe
beweging in de takken dat er iets van wind, van vogels, veren,
van ongeduld. Om het achteraf misschien te zullen weten.

Een nieuwe toon. Zoals een stralend kindergezicht je iets
zegt nog voor je het begreep. We zullen het maar niet over
ruimte hebben. Zo uitgestrekt van belofte leeft een winter.

Af en aan de mogelijke wendingen. Een iel geluid alsof er
ergens geluk, iets in de verte. Het roerloze te vangen, maar
het glipt tussen de woorden weg. Zoveel te doen, maar – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
donderdag 24 januari 2019

TRU' THESE ARCHITECTS EYES

Thru’ These Architects Eyes

Landjuwelen

Antwoord op Gemma ‘ Eeuwigdurend ‘

Ons gouden tijdperk verdient geen kapitalen, duurt
een 5 voor 12 lang. Heb je nooit beseft hoe je mogelijk

van duur werd toen hij je ordende van atomen
tot chromosomen, hij een Big Bang voor je
flitste, al naar gelang?

Heb je je niet met zijn toeval gebezigd, leven oorzaak
en gevolg beredeneerd? Hoorde je echter hoe ooit 

zijn dieren klonken, de ene nog intelligenter
dan de andere? De giechelende dolfijnen,
de trompetterende olifanten?

Heb je ooit de bloeiende planten begrepen, hoe
uiteindelijk de voldragen vrucht? De dood, het leven,
heb je werkelijk de liefde gevoeld toen? Hoe het 

hartje uiteindelijk klopte? Het metronoom 

van altijd eindig?

Hij heeft de schetsen bedacht, verder uitgewerkt,
nooit verworpen. Hij is vergeten hoe hij zijn huis
bouwde, hij heeft het gelaten voor wat het is,
het kaarslicht niet gedoofd, maar toegekeken
hoe het misschien anders – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
donderdag 24 januari 2019
Muziek David Bowie - Tru' These Architects eyes
Muziek Kate Bush - An Architects Dream

   

DE DAGELIJKSE DINGEN

De dagelijkse dingen

Kijk naar buiten, luister naar de geluiden, wacht tot het duister
geweken is, vergeet de afwas, zie hoe alles van liefde spreekt. Nog 

moet ik zeggen hoe dit – het brood op het aanrecht, het mes en 

de boter, de kat in de kamer, iets moet nog wakker worden,
iets moet nog iets in mij.

Er is muziek die van lang geleden, er verstrijkt tijd dichterbij
dan ik lezen kan, dichterbij dan ik mij vergissen mag. De koffie
smaakt net als vroeger naar heden. Hoe zou het zijn nu om
mijzelf terug te vinden als ik mij hier zo dikwijls vergeet, 

nu de dingen op een rijtje het stille ontwaken nabij? 

Jij? Maar jij bent er niet, terwijl ik je in het dagelijkse ontbeer.
Keer op keer, het bestek, de thermoskan, de schillen in de vuilisbak. 

Nog geen zicht voorbij de duisternis dan enkel wat altijd van
zichzelf zo overig geworden is –   

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
donderdag 24 januari 2019 

LONGLIST GROTE POËZIE PRIJS 2019

De voorlopige longlist van de Grote Poëzie Prijs 2019;

NAUWELIJKS NOG

Nauwelijks nog

Terwijl het licht wordt bedacht in de struiken
en de voorzichtige sneeuw, maar alvast kwijnend,
vage dwalingen van vergeten vogels, voorbij
alles, ergens nog in deze ruimte

buiten het venster, zoals de dag verdampt, 

zo voorzichtig is liefde een gisteren. Mocht ik
je vergeten nu ik je niet meer zie, nu ik weet
dat jij bestaat, maar eerder zo voorheen dan 

hier nu, heeft wat ooit gezegd is mischien
geen enkele zin, moet het verhaal telkens anders,
terwijl het kind de weg wel vindt als het thuis 

wil en de warmte, zie de vogels – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
woensdag 23 januari 2019

ELLY DE WAARD - MENING OVER DICHTBUNDEL ' BIJ BENADERING MISSCHIEN DIT '

Mening dichtbundel ‘ Bij benadering misschien dit ‘ – Elly de Waard

Woensdag 23 januari 2018 14:20 uur per e-mail 

Lieve Elbert,

Het heeft een tijdje geduurd voor ik je bundel ter hand kon nemen.

Emily Dickinsons poëzie en eigen nieuwe gedichten namen in die maanden al mijn aandacht in beslag.

Sinds een paar dagen ben ik echter eindelijk in jouw bundel aan het lezen. Dat is een boeiende en ook zeer wisselende ervaring.

Het kost altijd even tijd om in jouw speciale idioom te komen, je syntactische idioom wil ik daarmee zeggen. Je toonaard en ritme zijn die van een dichter die mij helemaal aanstaat. 

Dat heb ik eigenlijk maar met weinig dichters. Tomas Tranströmer is er zo een. Bepaald niet de minste!

Overigens zorgt de specifieke zinsconstructie die je hanteert ook voor aan het geniale grenzen rakende hoogtepunten! En die schud je ogenschijnlijk gewoon uit je mouw!

In wat je neerschrijft kan ik wisselende dingen lezen. Zelfs de ene dag iets anders dan de volgende dag.

Het meest geniet ik van die gedichten, die een vast onderwerp betreffen: de geliefde, de herinnering aan de moeder.

In de meer abstracte verzen dringen de herhalingen (hoeveel keer het woord ‘leegte’?) zich meer op.

Je bent een ‘echte dichter’ Elbert. Voor Chris van Geel en mij was dat het soort dat het kenmerk van het ware droeg. Lang niet alle dichters zijn dat. Meer niet dan wel.

Voorlopig lees ik verder in je bundel.

Hartelijke groet, collega!

APHRODITHE'S CHILD

Aphrodite’s Child
Landjuwelen
Antwoord op Gemma
‘ Ik keek uit het raam – “

De harteklop die een ongeboren kind al bestiert als het
nog pas embryo is – het elektrisch pulseren. Prematuur
het reeds verwachte Leitmotiv van wie slechts in de kiem
de voorbestemde keuze is voorbeschikt. De spoeldraden
van Ariadne waarnaar te raden valt hoe het leven zich

ooit ontspon, voordat het besef begon. 

De bloedmaan voltrekt echter een duidelijk duister in
een nacht vol betekenis. Ach, hoe zij, Aphrodite, haar Adonis 

miste toen de winter nog naar rafelranden stond, zachtjes

dwarrelende sneeuwvlokken. Haar aardse liefde moest
welhaast cyclisch zijn, lente en beminnen tegelijkertijd.

Had zij ooit kinderen gebaard? De olijf bloeide ervan open,
de wijngaard sprak boekdelen van rank en blad. Moest er dan
toch worden gerouwd, er kon tevens iets gevierd. Hoe
de lente van nieuw leven sprak. Vanuit de krochten
naar het volle licht.

Ik heb hierin het kleine vereerd. De eerste voorboden,
de zanglijster, de heggenmus, het zwieren van de katjes
van de hazelaar. En jij natuurlijk, mijn kleine, ook al
was je in beginsel in de minne beschikt, een zygote 

waarbij de celwand zich sloot voor al het mogelijke
om juist die ene – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan Zee,
woensdag 23 januari 2019
Foto @ Giona Thedinga 2 - Bloedmaan
Muziek Aphrodite's Child - 

DICHTERSKRING ALKMAAR - OPTREDEN POËZIEWEEK ZONDAG 3 FEBRUARI 2019