BLINDELINGS

Blindelings

En dat terwijl de nacht niets anders van zin is
nacht te zijn, zo’n duistere nacht waarin wij wonen
zonder hem te begrijpen. Zo echt, zo onzichtbaar
voel ik jouw liefde. 

Intimiteit heeft een lijf van leven, heeft het gissen
dikwijls achter de rug. Zelfs na die eerste trefzekere kus
verlangt het immer eenzelfde vraag. Wie je was toen
jij je ogen sloot,

toen ik je weldra mijn armen bood. Onwennig
het gesprek, pijnlijk de stilte, leeg de ruimte, gering
het onderhavige licht. Duister het uitzicht op
het duister, op jou en mij. 

In hoeverre kennen wij niet die eeuwige cadans
waarbij dit alles zijn betekenis verruilt voor diepte?

Er klinkt een stem, jij bent het, donker en licht,
totdat het een melodie wordt, 

om te onthouden, om erin
te verdwijnen, om er voortaan
en voorgoed – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 10 januari 2019