Niets in het bijzonder
Herinnering jeugdkampen natuurstudie
Uitgewerkte I-Phone opname
De geur van hars, bomen die praten
in een afgesproken geheimtaal. Hier vond
in een afgesproken geheimtaal. Hier vond
ik mijn jeugd zoals ik mij bedoeld had,
zoals ik nooit voorbij zou gaan.
De eeuwige lanen met de spitse naalden,
de rode bosmieren in het stuivend zand.
Haar dat stugger werd naarmate je langer
buiten verkeerde, jij je steeds minder een vreemde
buiten verkeerde, jij je steeds minder een vreemde
begon te voelen, de tijd van bonte katoenen
truien tot op de draad versleten,
het alternatieve eigen. Omdat je
weigerde in de maat.
De dennen onverschillig in hun uniform
regiment. Hun anachronisme een era waarvan
het bestaan vertrouwder leek dan haar
korte historie, zo standvastig
de bomen het bos –
No comments:
Post a Comment