DA SEIN

Da sein

Daar, in die onmetelijk zwarte tuin, daar waar
de wintersilhouetten wanordelijk door elkaar het mikado
van eergisteren bepalen. Daar waar ergens in dit huis
de stoelen en de tafel gerieflijk op naam een leeftijd,
maar waar is het venster op uitzicht, op toekomst,

waar ben jij nu jou slaapt?

Ik heb mij er werkelijk alles van voorgesteld, niets
bleek ervan waar te zijn. De katten droegen hun natte
vacht met zachte tred. Aaien zou een voorzichtige
toenadering worden hoe gekend hoe vertrouwd
ook. Er vallen onophoudelijke gaten 

daar waar jij mij ontbreekt.

Hoe zou de thee smaken wanneer het licht
van de morgen daarvoor aanbreekt, de gordijnen
kunnen geopend, een voorzichtige hand?

De jouwe? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 9 januari 2019