Rigoreus
Ze zeggen dat het leven dreint, een veelkoppig monster,
ze schuimbekt ervan. Dat wij op onze woorden moeten
ze schuimbekt ervan. Dat wij op onze woorden moeten
passen. Het strand schampert, briest, komt met eigen
razernij tussenbeiden. Een enkele meeuw terzijde,
voetnoot van een snelle V in de tijd.
Dit houdt aan tot een onafgebroken bulderen, vlokken
vlagend tot groot misbaar. Er heersen zoveel grotere
krachten dan onze kansen. Toornig het melkwitte bruisen,
het stampvoetend kolken. Zand door golven bedolven.
Had ik je niet eerder aangekondigd hoe broos
wij zijn, in één klap te worden vernietigd?
Hoeveel gedogen in het mededogen
zolang de storm nog aangelijnd een brave
schijnt in zijn amper stuiven –
Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
Strandpaviljoen ‘ De Uitkijk ‘,
Strandpaviljoen ‘ De Uitkijk ‘,
No comments:
Post a Comment