STIMULI

Stimuli

 

 

Te herkennen wat mij eerder is verondersteld,
maar niet wetend wat. Zo speel ik nog mijn jaren in
het gras, hoe gelukkig ik toen was. Onophoudelijk
het refrein van het onbestemd geborgen zijn.

 

Hier werk ik naar toe. Hoe ik mijzelf steeds weer
bedenken moet, te aarzelen tot dit gedicht waarin
de conclusie al voorbij mij ligt. Ik besta, maar
zonder poëzie besta ik niet.

 

Moet ik nog, dan moet ik nog geheid. De vergeten
herinnering, de per slot van rekening. Hier is het
waarom het draait. Een geur, een kleur, ergens
ooit in de verregaande vergetelheid –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 22 februari 2021