DECORUM

DECORUM

Op het bankje

Nu mijn uitzicht er een van perceptie is, wat
kan ik met haar vele opdringerige vragen.

Alles leeft weliswaar, daar valt veel over
te zeggen. Het is terdege wat je ziet.

Geschiedenis heeft zo zijn eigen verleden als je,

achteromgekeken, steeds een ander standpunt

kiest. Niets wil hetzelfde. Vergeelt de tijd, wordt

het kaler naarmate.

De wind speelt een jonge hond, niet zacht

of teder, maar onbehouwen van liefde die
tracht de eerste te kunnen kussen.

Het groen doet zijn uiterste best zichzelf
telkens over te doen, maar met het
onbesuisde van steeds meer later.

Wat kalmte bewaart, verspilt het dimmend
licht, verijlt uiteindelijk haar dichte kruinen.
Wat zich verhult, rijst op in volle twijfel.

Rumoerig van kalmte, vredig van bewegen.

De lucht en de wolken gehaast als verlaat.

Het decorum verloren. Kordaat nog
van snit, maar wie werkelijk.

Ik volhard mij in het tomeloze vallen,

ik bevestig mij nog voor het zich

versprak. Het lichaam verbeten,

zo breekbaar als glas –

Elbert Gonggrijp,  Slotgracht Egmond ,  Egmond aan den Hoef, 

woensdag 28 september 2016

Fotografe Joo-Expo " Wuivend Riet "