ONTGONNEN TE PRATEN

ONTGONNEN TE PRATEN
Over een tuin die aanvankelijk niets leek te willen

Kent aarde, rulle natte aarde zoiets als een dialoog? Ik moest
het de onwillige tuin steeds inpraten dat ze terdege voor mij
bestond, maar zij haperde.

Jouw zachte hand spitte, plantte en zaaide. Een verhaal
van vreugde ontsproot, eerst aanvankelijk pril, later heel
pronter en uitbundig.

Jij hebt dit allemaal voor mij, voor jou gedaan en de tuin
die eerst zich tegen elk weerwoord verzette, brak zichzelf
open en wilde verliefd.

Er was geen vlinder zo gezien die ik niet verwachtte, een
grillige gast die tijdelijk in een veilige thuiskomst belandde.
Was dit het ontvouwen waarmee dit paradijs zich werkelijk
bedoelde.

Er is straks een cirkel rond zoals de onvermijdelijke kracht
der seizoenen. Alles gaat over, zou je zeggen, maar niets wordt
zo kaal en stakerig als haar origine beangstigde.

Mijn kijken aangescherpt om te beseffen wat ik wil. Alles is
vergankelijk, maar heeft er het omzien niet naar. Het
glinsterend onkruid en de nacht.

De sterfhuisconstructie het hoopvol fundament waarop
een later steeds geprononceerder kan bedacht. Ja, het zal
mogelijk guur gaan waaien en de sterren zullen bleek
als kil. Maar hier heb ik het leven lief.

Als laatste te verlaten –

Elbert Gonggrijp,  tuin Egmond aan den Hoef, zondag 25 september 2016

Foto Elbert Gonggrijp, tuin,  Gehakkelde Aurelia,  20 augustus 2016