LAMENT

LAMENT

Onder het oppervlak geen enkel misbaar. De weerspiegeling maakt
van een boom een dubbele gestalte, een drijvende eend splijt
het water ware het een pakje boter. Ik ben boos, ik huil, ik
vervloek, ik ben niets zolang ik mij vergeet.

Alsof het er niet toe doet, moe van het benoemen. Ik begrijp
niet meer wat ik begreep en hoe de loop der dingen. Stilte is
nu het woord niet en het nu kan het later niet vatten.

De herfst een begin. De grondverf voor weemoed hecht zich
aan het bestaande, dood en verderf verscholen komen langzaam
uit zijn holen. Een Gouden Eeuw die zal spatten terwijl ik.

Ik schreeuw het uit, ik zie de vogels vluchten, het waaien in het riet, 

maar ergens in de diepte zit het dieper, onzichtbaar bewegende
vissen, bloedzuigers, ratten. Wat komt er boven, nu ik zo.

Alles straks uiteindelijk zoveel meer van niets. Jij kust mij zachtjes
op mijn ogen. Mocht ik het uitzicht duidelijker bezien, kan alles
genomen zoals het zich bedoelde? Gelezen vanuit een zeker
vredig hoe en waarom? Een nieuw perspectief?

Ik ben boos, ik ben moe, gebroken. Ik zal je herkennen zodra
jij mij mild als water en wind, loom als licht. Overwinteren met
tedere veren, gehaast als het intuïtief instinct. Dat de wereld
misschien ooit over rozen, maar soms met doornen –

Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef,  dinsdag 27 september 2016

Foto's Conny Lahnstein,  september 2015