CAUSAAL BEGRIP

CAUSAAL BEGRIP

De wolken achterna, het dorp uit, de paden op, de
duinen af naar een nieuw begin. Mijn besluit stokt
nog, maar wil mijn wensen achterna, weg van hier,

weg van dit comfortabel thuis.

Het valt nog te bezien waarin ik hedendaags in geloof,
waar het non-causaal verband mij toe dwong als een
groot waarom, het kleine immer verbaasde kind
dat doorvraagt tot de kern.

Ik doe mijn ding vandaag en kom niet verder als
een als of een nadien. Ik mocht de wereld wel bezien,
maar vergat bijkans de liefde voor mijn lief. Hoe
kwam deze wereld zo geringgeschat in waarde?

Vanuit orde wordt een heel nieuw leven geschapen,
verwordt een heel schilderij een tableau vivant.
Ik leef de hoop op een richting, ik verlang naar
verder, een nieuwer buiten.

Hoe het zich rangschikt blijft een vermoedelijk
begin naar een onredelijk bewegen. Dat ik je dit
achteraf zo duidelijk hebt gezegd –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  zondag 29 november 2015 

 

 

Natuurlijkerwijs

NATUURLIJKERWIJS

Een nieuw era

De Eksters en de Kraaien. Waar vergaar ik mij een
dergelijke toekomst voordien en daarna? Ik heb
mijn psychose omarmd, de razernij bedreven.
Het was nauwelijks te overzien dat dit leven
ooit het mijne.

Wat moet ik nu? Wie moet ik weer heelhuids
worden wie ik was en hoe volledig was dat? Ik
bezie het spirituele, maar weet niet waarnaartoe
en hoe daarin ik als geestelijk wezen naast een ziel
een waarachtiger lichaam.

Hou de buitenwereld voor mij tegen. Zeg niet wie
je voor mij kunt zijn. Ik kan mijn natuur niet van
binnenuit dromen, ik ben er niet tegen bestand.
Hoe vermag liefde haar ware gezicht?

De Eksters en de Kraaien. Ik gaf ze ooit namen
en de werkelijkheid was heel. Wie voer ik nu nog
noten nu ik mijzelf niet als een groter geheel?

Verdwaald tussen oog en oor en mijn zuiverder
intuïtie van het gedachteloos spreken nu ik –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  zondag 29 november 2015

NIET VERGETEN

NIET VERGETEN

Album Nicht vergessen, Wim Mertens

Autobiografisch gedicht

Er is niets ergers dan vergeten hoe je naast elkaar
samen kunt leven omdat diegene iets anders doet
en de ander eveneens langzaam uit de rails. Hoe
kan je dan jezelf vergeven als wat je niet weet wat
een ander doet vanuit eenzelfde doel leidt tot
onbekende ergernissen?

Ik weet het sinds er van verandering  sprake is en
mijn ziekte die bedlegerig maakt. Hoe weinig er dan
voor nodig is voor verwijten en vergeten wat werkelijk
liefde is? Ik heb je lief, dat is zeker, maar wat voor
liefde die nog gezamenlijk een ware kunst op zich is.

Ik neem je daarom in mijn armen en kus je,
knuffel je. Het lichaam weet raad en vermaant tot
stilte. Bewegingloos naast elkaar gelegen of vrijend
naar eenzelfde doel vinden wij elkaar. Wij kunnen
elk ons weegs zonder dat doel uit het oog te
vergissen.

Zonder spijt weer te zeggen wij houden van elkaar.
Even vanuit de rust begrijpen wat liefde is en met
een enkel gebaar woordloos te verstaan. Ik bedoelde
dit, dit is ons leven, dit gaat naar een zelfde eindeloos
einde –

Poëzie: @ Elbert Gonggrijp,  Egmond aan de Hoef,  zondag 29 november 2015
Beeld in brons: @ Ragonda Ijtsma

Gestalte

GESTALTE

Ik verlang. Of het nu een concreet karakter configureert
weet ik van mijzelf nog geen vaste vorm. Het neigt naar
een duidelijker thuis, het raakt aan de ruigte van de
duinen, het duidt op de voortdurende trek van meeuwen.

Ik suggereer de zilte kust met enkele daadkrachtige
lijnen, ik proef de tijd van een weldadige hergeboorte.
Ik hoor Satie tussen mijn oren en weet mij gerust.
Dit is het dus wat ik vaag beoogde.

Is er een eenduidig verhaal te bespeuren? Ik raak
aan de vele vlakken van wat ik beleef en hoop te
beleven. Ik mijmer het mij dikwijls. Dat ik prijs
geef wat het zich hoopt prijs te geven.

Een voorzichtige noot tot een aanstondse ballade.
Ik bezit de beelden niet, maar verbeeld ze. Omdat
ik het inwendig bezie. Ik verlang, ik hoop, ik ervaar.

Maar hoe vertaalt het zich naar een ander?

Het huis kent de inkeer en de vogels hebben
mijn aandacht. Hoe haastig wil de pen zijn
nieuwe formule –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan de Hoef,  vrijdag 27 november 2015

Naar believen

Naar believen

Voor Marie Pieternel de Niet

Wat vertelt poëzie? Het behoeft geen aantekeningen, sublimeert
haar taal tot gecondenseerde frasen, behoeft geen anekdote tot
verhaal, breekt taal af waar je bijstaat. Ik zou je kunnen zeggen:
dit is een vogel, maar laat de rest aan het vergissen.

Dit is. Ik vergeet rijm en regelmaat en lap de biologie van de
biografie aan mijn laars. Alles mag alles suggereren zolang
ik het maar versta. Ik hou het dikwijls nader tot mijzelf,
vervals mijn feiten waar je bij staat.

Ik freewheel naar een open einde, ik doe maar raak. Ik reik
her en der naar waar ik mij overweeg ruimte mee te geven.
Ik orden naar believen, ik interpreteer naar behoren. Wat jij
ervan zegt zou even waarschijnlijk kunnen zijn.

Wat vertelt poëzie? Het laat de intuïtie aan het woord. Ik
schrijf maar wat, ik adem mij een zoveelste anekdote. Mijn
bedoeling laat ik aan jou –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan de Hoef,  vrijdag 27 november 2015