DESONDANKS

DESONDANKS

Wat zich met open armen ontvouwt, nog ontvankelijk
voor liefde en leven is, moet gekoesterd terwijl er
anders gezegd. In de volheid van de herfst vergaat

het schamele blad.

In alle stilte wordt er reeds een winter voorbereid. Kan
ik bijtijds mijzelf in alle veelvoud hervinden? Ik drink
mijn thee aandachtig, rook mijn sigaartje als vanouds.

Er lijkt aan de wereld niets veranderd. Ik besta bij deze
maar bespeur inkeer. Hoe combineer ik deze feiten
tot mijn werkelijker geluk. Alles lijkt uit te doven
naar een ondoorgrondelijker natuur.

Dat ik in essentie dezelfde ben moet zichzelf uitwijzen
naarmate de tijd. Alles ligt erbij als wanordelijke chaos,
maar is nooit blijvend. Een boom is noch blij dan wel
versagend. Ikzelf blijf mijn eigentijdse mij.

Welke daden horen daar dan bij. Rusteloos de pen die
poëzie begenadigt. In het geschrevene de langzame
weg begaan. Op mijn pad de vele bladeren. Maar welk
een pracht in deze grijze dag, hoe mooi het verwelken –

Poëzie: @Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  Oud Overdie,  vrijdag 6 november 2015

Foto:   @Elbert Gonggrijp