Een vaag vermoeden

Een vaag vermoeden

Smartphonegedicht


Ik kan alles wat ik waarneem 
een beweegreden geven. Terwijl
ik mijzelf beweeg, valt elke reden
stil.

In het duister is elk motief er een
van te willen gissen, heeft alles
wat vorm heeft gekregen nog
weinig zin.

Een woord een woord, een daad
een daad. Mijn kat vermoed ik
onder de struiken en de nacht
heeft mogelijk sterren paraat.

In de schaduwen in het gras 
tracht ik mijzelf te hervinden
te gissen wie ik werkelijk was - 


@ Poëzie Elbert Gonggrijp,  Oud Overdie bij nacht,  Alkmaar,  31 oktober 2015
@ Foto's Elbert Gonggrijp,  oktober 2015

Open minded

Open minded
(en aanverwante zaken)
Voor een vriendin


Ik wil niet weten wat ik voel
als ik het zou moeten weten.

De Duizendknoop verguist
zichzelf in duizendtal, maar
vergewist zich van zijn
evenzovele schaduwrijke
partijen.

Hoezeer tekent zich dit tierig
tranendal als het zich even
tierig af laat tekenen?

Hoeveel malen moet het gevoel
tot woorden worden gemaakt?

Ik streel je gezicht en de zon
dwingt vrede af. In onze
voetstappen schop je je
onrust tot aarden.

Ik ben weekhartiger van gestalte,
maar onthoud mijn stabiele poezie
voor geopend.

Het oog en oor mededeelzaam
voor liefde. Zo klinkt een
voorzichtige kus dus of bedoel
ik behoedzaam een arm om je
heen.

Is dit dan verder te beloven
dan een innerlijke noodzaak,
de zon op je gezicht?

Verder wil ik niet komen als
een hoogst noodzakelijke
oorzaak je dit voorlopig te
herinneren.

Meer is er niet tot die afstand 
te bewaren. Jij mag mij daarin 
begrenzen.

Maar het is de liefde niet, Het
is de liefde niet -


Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,  Heiloo,  zaterdag 31 oktober 2015

Birth of Truth

Birth of truth
Een reden tot overpeinzing

Gedicht no. 16


Waarin een pauze
witregel wordt tussen
2 momenten van
tegenlicht.

Waarin tussen 2 regels door
het cultureel erfgoed
wordt afgepaaald.

Een zang, een stem,
een naarstig antwoord
om niets.

Schrale bloei tot uitval
naar versterving.

Leg ik mijn pen neer
en vlei de weemoedige gedachte -


Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,  Heiloo,  vrijdag 30 oktober 2015

JE MAINTENDRAI

Je Maintendrai
De hernieuwde mens


Gedicht no. 15


Niemand weet waarop ik
stoelde, nochthans niet diegeen
waarop ik doelde, geen korstmos
of vlier gelijk.

Geen dorre geest waarvan de
de doornen spietste, geen
moerbei waarvan het
vruchtvlees giste.

Men had zich danig vergist.
Soepeler van twijg zou ik
mijn missie kwijten als ik
wilg had kunnen zijn.

Ik poogde mij eender omhoog,
furieus en fier bij machte
een werkelijker mens
door mij ooit.

Noch vertraand of verscheiden
op het blanco verwelkomend
papier. In lijnen zwierig
identiek uniek.

Geef het pas een naam als
jij mij zeker acht beschreven,
vaandeldrager in de barse
wind.

Een man een kind. Maar
met de ogen trefzeker
geheten te leven naar
zijn origine.

Ten alle tijden, geborgen
in het volle licht -


Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,  Heiloo,  vrijdag 30 oktober 2015




Familiewapen van de familie Gonggrijp,  Harlingen

PERSONALIA

Personalia


Nachtbraakgedicht no. 13




Het is een standpunt van
liefde, een weloverwogen
noemen van gevoel. Laat mij
dit aanraken en ik weet
wat jij daarmee bedoelt.


Mijn huis is een kamer
vol leegte, een onevengenaard
gevoel van samenzijn. Er
dient poezie uitgevonden, er
dient weer dat ene mooie
woord.


Ik loop ervan vol, maar
weet mijzelf geen richting.
Doos voor doos.


Ik moet mij hierin vinden.
Dat jouw woord mijn
woord en andersom.


Het is een standpunt van
leren liefhebben. Ik vroeg
mij nooit af waarom. Zie
mijn volle dozen.


Ik beleef het weloverwogen
leven, maar voel maar niet
waarom. Liefste, leer mij,
lees mij voor wat ik beoogde,
leer mij waarom ik voor jou
mijn liefde.


Maak van mijn liefde
een daarom.


Waartoe zou ik te moeten
wachten? -




Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,
Heiloo,  slapeloze nacht, 
vrijdag 30 oktober 2015

DARSHANA

DARSHANA
Naar muziek en videoclip
van David Sylvian en Robert Fripp, 
" Darshana "

Al wat ik zeggen kan gaat voorbij, maar liefste, er
is niets zo mooi als de wereld die ontwikkelt wat
ik niet bij kan benen en zelf in liefde leeft.

Wat ik zelf ook leef, het blijft geboren worden tot het
sterft en ook ik doe dat beetje bij beetje. Maar als
ik daaraan toe zou geven wat wil dan het leven

vooralsnog? Wij leven immers dezelfde planeet,
bloeien en ontwikkelen vaste voet op aarde,
in een meerwaardige symmetrie, dezelfde

Gulden Snede, hoe wij onszelf scheppen, dezelfde
evolutie achterna. Kom en luisterhuiver mee
hoe vanuit de zee wij elkaar beminnen van

binnenin naar buitenuit. Als was er innerlijke
stilte, niets bewoog hetzelfde, niets stond stil,
niets kende thermodynamica. Wat willen wij

met elkaar beginnen als alles slechts stilte was,
in de kern ons wezenlijke wezen? Ik geloof de
daadwerkelijke mens die zijn oerzee gelijk zich 

zich werkelijker zou evolueren als hij zich niet
zijn menszijn onteerde. Ik geloof in een eerlijker
mens als ik jou als jou in liefde aanvaarde, met

jou een nieuwe tijd zou beginnen. Deze volmaakte
dag nog vanuit de zon, de maan, de aarde, het
zout nog op de huid. Sterven onder de sterren

maar geboren willen worden geworsteld vanuit 
een kiem in de aarde, sterker nog dan mijn beminlijke
woorden. Daarbij stil te staan met de snelheid

van adoratie, een eender proces als Moeder
Aarde evenaren, een volmaakter mens.
Moet dit dan ooit tot stilte reincarneren? -


Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,  Heiloo,  30 oktober 2015

DAGBOEK AVANT LA LETTRE

Dagboek avant la lettre

Een hedendaagse notitie


Niets behoeft nog enige uitleg. De wereld
opent haar poorten met een verstilde
glimlach. Ik glimlach net zo hard terug.

" Wat dan nog, liefste, nu ik zo gelukkig
van je word? "

Mijn pen blijft schrijven ook al is mijn
woord al hopeloos voorbarig als ik zo
mettertijd poëzie met jou bedrijf.

"  Hier ben je, mijn lief, hier in mijn hart,
ook als jij mij niet ziet... "

In de mist de goedertierenheid van een
grijze bejaarde natuur die mij schouderklopjes
geeft door enkel naar haar te blijven kijken.

" We hoeven niets te vrezen, want ik ken je. "

Zij koestert zichzelf in een meewarige essentie,
Zij is een wulpse vrouw, herfstig van aanblik,
stilleven voor al wat haar toegenegen is. 

"  Lief te hebben liefste, zolang het duurt. "

Schijnbaar gelukkig, maar wat zou het. Dit
is het wat ademt, dit is mijn hedendaagse
meditatie.

"  Wat gebeurt gebeurt, mijn lief. " 

Hier is het wat ik wilde, hier stamel ik
het, hier, omdat het zich zo wilde,
hier, omdat het -

"  Ik hou van je, dat is wat ik al die
tijd je wilde zeggen, maar mijn zinnen,
de taal en de tijd. "


@ gedicht Elbert Gonggrijp,  Herberg Jan/Olvendijk,  Heiloo,  woensdag 28 oktober 2015
@ bewerkte foto stilleven Noortje 53

HET PAD TERUG

Een drieluik

(Rechtstreekse aantekeningen)

KNNV paddenstoelen excursie " Het Heilooerbos " 

Deel 1.


Langs het voorpad van mijn vaderen ontmoet 
ik weer de natuur als zodanig dat het namen
herkent. Zowel de jonge als oude, 
Ridderzwammen naast Mycena's, 
als de jouwe.

Waar je was gebleven toen jij me miste. Wat
wij samen deelde in onze vrije natuur. Het was
er, alsof voor altijd volwaardig -


Deel 2.


(L'Histoire se repete)

Het voert ons langs een geschiedenis die nooit
eindigt, langs veranderlijke structuren, langs
de essentie van de herfst die de herfst eigen
is.

Ik loop door de vermolmde bladeren,
verwelkom de droge tik van afknappende
takken onder mijn voet. Hieroglyphen van
mijn gerustgesteld gemoed.

Thuis te komen waar ik ooit elders -


Deel 3.


Terwijl wij dwalen langs ' s Heerenwegen,
komen wij onszelf tegen: " L'Histoire se repete. "

Een trein dendert onzichtbaar voorbij terwijl ik
aantekeningen herschrijf in vele tekens voor
een verstilde herfst.

De schimmeldraden maken hoeden onverhoeds
en repeteren het verblijf voor vermaarde namen.

Als ik opkijk ben ik eenzaam en laat de groep
mij schijnbaar zichtbaar alleen. Zij hersluit zich
vooralsnog bij de verwondering die de natuur
over zich afroept.

Ik kom thuis in het land van mijn vaderen.

Voorgoed - 


Elbert Gonggrijp,  Heilooerbos,  woensdag 28 oktober 2015

Bundelmycena, een van de waargenomen Paddenstoelen

En zo was er het ware van onschuld -

Bij de geboorte van een kleinkind.










En zo was er het ware van onschuld, 10 kleine
lucifervingertjes lang, oogjes die voorzichtig
ontwaakten in mijn armen en behoedzaam
de ruimte inspiedden nog nauwelijks wetend
hoe.


Hoe wordt je ineens opa, als je haar naam nog
niet eens spellen kunt, als er geen bloedband
tussen in zit? Ik zou het zo graag eenvoudig
willen houden, maar het is nu eenmaal een
wonder.


Ofschoon de tijd het wil, wordt het uiteindelijk
liefde op het eerste gezicht. Het heefdt geen zin
het anders te willen, het is al gebeurd. Hier zit
ik machteloos van verbazing hoe het zo
ongeschonden aan mij voordoet.






Het geheim van de kleine. Kraaloogjes, grijphandjes
en een roze blozende huid. Ik kom er dus niet onder
uit....


Hier ontstaat vanzelf houden van in het kwadraat.






Bij voorbaat -



















Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  woensdag 28 oktober 2015

Het kind in mij

....roept Kauwtjes na bij afspraak, is
geduldig blij van liefde, duld de
eenvoudige mens.

Ik hoorde een Winterkoninkje sluipen
in de struiken en dacht: als ik eens
die gedaante was bij een nieuwe
geboorte.

Ik verstoorde de ochtendrust en
vliegtuigen vlogen razend over.

Bulderend over de bulderbaan. Met
mijn beide ogen gesloten fantaseerde
ik hun kinderwens op vakantie te
gaan naar een nimmer bekende
eindbestemming.

Een zondagskind landde in het hoge
gras en verzon een nieuwe naam. Alsof
het daar geboren was. " We noemen
hem voortaan.... "

Zover is het nooit gekomen, maar het
glunderde ervan. De hemel brak
ervan open -


Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  woensdag 28 oktober 2015

ONGEWIS AANGENAAM

ONGEWIS AANGENAAM
(Dagboekgedicht)


Het gaat mij niet om de stilte die ik met mij
meedraag, het gaat mij niet om de essentie 
van een vraag, niet om de bladspiegel
van de dag waaraan ik  mij grenzen 
mag of aan het geluk dat zich
eenvoudigweg aan mij manifesteert.

Het vliegt in tijd toch voorbij, hoe zeldzaam 
de Leeuwerik ook, hij komt eertijds terug en 
een gesprek duurt terloops nog steeds
zolang het duurt. 

Ik heb immer de merels lief die bekvechtend 
in de nacht geen vruchten vindt, maar rauw 
gedonderjaag om een des gewenste plek.

Ik evenaar dusdanig mijn geluk door met mijzelf 
geluk te zijn en dat zonder evenaren weer te evenaren,
gewoon omdat ik het doe.

Ik schrijf er even voorzichtig over als in een leeg 
dagboek dat zodanig zonodig ook wil rijmen.
Is dat dan met " d " of " dt "?

Wat ik er persoonlijk van vind
is niet aan de orde, maar
uiteindelijk genoteerd.

Ik ben gelukkig, cijfer: 7 -


Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,  Heiloo,  dinsdag 27 oktober 2015

In principe

In Principe
Over de essentie van liefde

Welke kleur heeft de essentie
van jouw ogen, welk doel
het streven naar liefde?

Wat ik van je vastleg in stilte
kent geen identiteit, maar voelt
zich geborgen in onuitgesproken
kennen.

Wat is dan wijsheid? Te verlangen
in vriendschap naar wat schamele
woorden of een arm om je schouder
omdat het lichaam dat liever liefde
noemt.

Lees mij en schrijf mijn naam
in hoofdletters en je zult verbaasd
staan over mijn kundig zwijgen.

Geen plaats of plek die je eraan
herinnert als de eigenaar ervan -


Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,  Heiloo,  dinsdag  27 oktober 2015e kleur

CAPTAIN, O CAPTAIN

In alle vroegte staat hij op wacht.
Captain, o Captain hoedt mijn
observeren voor inbraak vol
meeslepende gedachten.

Iemand harkt mijn gedicht aan.
Ik houdt hem voor iemand anders.

Het wordt een bijzondere dag,
prettig aangenaam als U dat wilt.
Alles keert tot zijn lijnenspel
terug.

We zetten koers naar nieuwe
ervaringen. Wat ik mij daarvan
herinner wordt plaatsbepalend.

Het wordt een genoeglijke dag.
Met de wind in de zeilen ken ik
mijzelf de daadwerkelijke
richting en voel mijzelf de
wind in de haren,

proef het zilte nat en weet
wat de schepping mij bedoelde.
Met mijn voeten in het water
vertrouw ik de schipper bij
naam en vind mijn veilige
haven.

Hoe genoeglijk het notuleren
van mijn omstandigheden. Ik
meer alvast af en ga voor
anker.

Of ik weet waarom is enkel
een gezegde zolang ik niet
besef waarom -


Elbert Gonggrijp,  dinsdag 27 oktober 2015

De grote kleine kapitein - Paul Biegel

STILL AWAKE

Still Awake
Een stille overpeinzing


Het ontwaakt mij telkens weer
als er in de ochtend een haan
kraait met eenzelfde reden.

Het is niet van belang dit als 
zodanig te weten, maar het geeft 
woorden aan wat ik bedoel.

Het is nergens gehuisvest maar
prikkelt de zintuigen.

Ik neem waar wat ik bedoelde
zoals de haan nu kraait en de
appels voor het paard.

Ieder kijkt op en weet
van zichzelf omdat het
zo blijkt.

Iedereen heeft een poging
tot wakkerschudden
genoodzaakt.

Maar het gras wacht altijd
op het groeien.

Ik ontkiem het leven voor
de vrede. Noem het levensether,
noem het adem.

Ben ik dan mens genoeg 
dit altijd beter te begrijpen?


Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  dinsdag 27 oktober 2015

LAID ON EARTH

LAID ON EARTH
Muziek van Ane Brun naar muziek van Henri Purcell


Als ik mijzelf zou vergeven,
als ik mijzelf zou verliezen,
als ik ter aarde zou neigen,

red jij mij dan door mij
wakker te schudden, een
kus neer te vlijen op
mijn kus?

Moet ik mij dan onderwerpen
aan het danig onderwerp
van jouw liefde,

een slaaf te worden
van een hunkerend
houden van?

Of beoog ik dan de
liefde nog wel, het
spel verleerd van
het ware minnen?

Ik bemin je immer
als ik ervan op aan
kan dat jij hetzelfde
zou doen.

Met mijn wakkere
gedaante stevig op
Moeder Aarde

wakkergeschud
uit de dood
ontsproten.

Dat ik ook jou
wakker kus

als een roos
roepende
in deze
schijnbare
woestenij.

En zie:

Het licht daagt uit het oosten -


@ Gedicht:Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,  Heiloo,  dinsdag 26 oktober,  0:48 uur
@ Foto: Elly Verrijt

L'HISTOIRE D'OR

L'HISTOIRE D'OR

Deel 3.

L'Histoire se continue


Ik kan nog zoveel handvatten
verzinnen om te doen geloven
dat ik hetzelfde zal zijn'

de werkelijkheid gebiedt mij
anders, o liefste.

Zie het afstervend blad. In
hoeveel schakeringen dan ook zij
haar herfst prijsgeeft,

het blijft elk najaar hetzelfde
liedje. Afsterven een zoveelste
begrip voor een mogelijker
begin.

Maar het slaapt. Terwijl ik
wakende ben raap ik
het op en verzin haar
kleuren -


Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,  Heiloo,  maandag 25 oktober 2015

Dat is het dus -

Dat is het dus -


Voor mijn liefste




Ik hou van je zoals de
stilte met mij doet,
voorzichtige handen die
strelend het riet tot
vriend hebben gemaakt.


Van die orde dus. Maar
eerder van je kus, eerder
van je blik in jouw ogen


dan van het brood en de
mus. Dit is het dus.


Ik hou van je handen,
je ogen, je mond en
je kus.


Dat ze kussen terwijl ze strelen.


Dat bedoel ik dus. Als ik
de pen neerleg en het gedicht
voor even wordt vergeten.


Dat ik van je hou.


Dat dus -




Elbert Gonggrijp,  Olvendijk GGZ Willibrord,  Heiloo,  maandag 25 oktober 2015

Gustav Klimt - De Kus

L'HISTOIRE D'OR

Deel 2.

(L'histoire se repete)


Ik heb je lief, liefste,
maar met de vraag
wat ik er nu werkelijk van
meen.

Wie ben ik, als ik mij dat
afvraag liefste, wie herinnert
mij als was ik mijzelf|
zonder die vraag?

De stem beantwoordt hem,
mijn stem vraagt het
zich dikwijls af.

Wie herinnert hem?

In de schelpen die ik aftast
zit het bouwplan van mijzelf,
maar wat als mijn bouwplan
slechts een afdruk was
in het zandspoor
dat ik met mij meedraag?

Een verwijt in de wind? Een
meewarige glimlach van mijn kind
dat zichzelf vergeten is naarmate het
ouder wordt?

Jij herkent mij ondanks mijn
ouderdom. Jij herkent mijn
ziel, zo oud als het
eeuwige kind -

Maar mijn volledige ik, liefste....

Ook die?

HERFSTSONATE

Herfstsonate
Voor ene Carolien


Het licht geeft glans aan de
dingen die mij omringen.
Wat zich angstvallig verborgen
hield vervolgt beschroomd
zijn weg en herkent mij
zijdelings.


Ik moet nog wennen aan de verte,
zoek de stilte die nog in
het vooruitzicht ligt.


De vogels beklemtonen het
gedicht. Er is een herfst die
voorzichtig zijn jongste melodie
inzet.


Mineur of majeur.


Waartoe wil mijn vooruitzicht
klinken als de rust
mocht weergekeerd
in alle stilte?


Je glimlacht weer en zet
je eerste schreden,
schopt de herfstbladeren
baldadig door de lucht.


Je bent er weer. Ik
rook mijn cigarillo
vastberaden tot een
einde in deze
opgeklaarde
dag -




Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,  Heiloo,  maandag 25 oktober 2015

OPEN DEUR

OPEN DEUR
Voor de Dag van de Stilte

Ik ontvang, ik open mijn
geest voor wie mij de stilte
verlangt.

Vandaag trad de herfst in
als een schilderij, iedereen
leek welkom in dit
Tableau Vivant.

Iedereen gIunderde ervan als
volle appels, geplukt in
de rijpe zomerzon.

Iedereen wacht af in stilte. 
Iedereen wil kijken in mijn
galerij. 

Waarom dan te wachten tot 
zonsondergang voor de 
stilte die men verlangt? 

Iedereen is op weg 
naar stilte. En de 
stilte dan? 

Zij wacht enkel
de stilte. 

De Roodborst 
glunderde ervan - 

Elbert Gonggrijp, Oud Overdie, Alkmaar, zondag 25 oktober 2015

CLOSE UP

CLOSE UP

Voor Conny, mijn liefste


Het is het missen dat
ontroert. Ik kan alleen
maar kleine woorden
daarvoor dichten, jij
kleine, zwichten
voor die onverzettelijke
blik van discipline
in jouw liefde.

Die blik versaagt niet,
hoezeer de pijn ook
van het stilaan moeten
missen.

Jij blijft aan mijn zijde
vooral als ik twijfel.
Jij omarmt mij,
zelfs met die blik -


Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,  Heiloo,  maandag 26 oktober 2015

L'HISTOIRE D'OR

L'Histoire d'Or

Deel 1.


Ik ben rijk aan een geschiedenis 
met jou, mijn liefste. Dat het ooit 
door mag dringen in mijn bestaan
heeft voeten en handen nodig.

Laat ik het maar eens proberen
in stilte, een boom de gedaante 
aanmeten van vrede geworteld 
in een nalatenschap van goede
vriendschap.

Laten we het liefde noemen,
die van de fluistering in het lover
gelukkig geduldig gereedschap 
heeft gemaakt.

Dat het ontaard in een kleurrijk
schouwspel is in alle rust de
moeite waard. We worden oud,
nooit grijzer.

Maar wijzer naarmate de kringloop
van de tijd. Anoniemer dan ooit, 
maar als zovelen?

Een eerste Krokus komt nooit
vanzelfsprekend gewoon, maar
toont de trots in al zijn lente,
in vol ornaat.

Het heeft de ban doorbroken
vrijmoedig te zijn door op zijn
strepen te staan.

Een pimpelpaars van mededogen.
Ik bied het je aan zonder enige
verwachting of voorbarige
groei.

Laat de liefde als stilte zijn.
Moeilijk te zoeken en te
onderscheiden als je niet
van zoeken weet.

Een herhaling van vragen
gesmoord in de kiem te
ontrafelen tot die ene
enkelvoudige zin:

Ik heb U lief -


Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,  Heiloo,  zondag 25 oktober 2015

HERINNER JE

Herinner je




Niet het kind, niet het
gras, niet het spelen,
niet het strelen,
nee, zelfs niet de
liefde.


Maar herinner je. Wie je was
en het je telkens weer
te vergeten.


En je weet het. Zoals
de halm in de wind,
het insect in de zon
het vergeten.


Een vaststaande lijn
de rivier. Een witregel
om hier te schrijven,


hier als een
meanderende lijn
in mijn
handschrift.


Hier -




Elbert Gonggrijp,  tuin Olvendijk,  Willibrord,  Heiloo,  zondag 25 oktober 2015

Mijn Drentsche Aa

Naar het Herfstuur

Naar het Herfstuur

In de herfst mijn teerbeminde, in de oogst
de rijpe vrucht. Hoe vang ik deze tekens
nu zij mijn lieflijk beeld vertekenen, op
slag het sterfelijke doen vermoeden?

De ganzen vormen vogelvlucht in vele lange
rijen, grievend gakken naar de einder. Ik 
besnaar hun lijnen met ingehouden
poëzie. Een melodie met verstrekkende
gevolgen. 

Niemand begrijpt er iets van, een ieder
houdt zich gedeisd. Het licht moest een
uur terug om eerder licht te veinzen,
eendere noten vinden in eigen harmonie.

Ik overpeins de situatie en orden mijzelf
de nieuwste tijd. Dat de koude intreedt
zoals zij blijft en mijn adem snakt
naar diep bevroren. Dat ik beoogde
wat zij al langer deed begrijpen.

Poëzie die naar verstilling neigt. Moest ik
mijzelf daartoe versoberen om mijzelf
voor eeuwig te vervolgen? - 


Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  zondag 25 oktober,  terugzetten van de klok naar wintertijd

Rietganzen op trek

WITREGEL

WITREGEL
Dag van de stilte



Welke witregel moet ik
mijzelf bedenken om te
beschrijven hoeveel wit
erachter zit?


Is het al zodanig proberen
te noteren wat zwijgen
inhoudt, van binnen of
van buiten?


Of is het een ademend
omschrijven dat pauzeren
behelst?


Nooit langer dan
1 enkele filtersigaret?


Als ik zeg dat het de
witregel zelf behelst
had ik net zo goed
kunnen stoppen.


Ik stop aldus, de
inhoud aan het
bedachtzaam
overpeinzen
zelf daar
gelaten.


Een intermezzo
of een frase
een paraaf
desnoods
van altijd
mogen
blijven.


Om de stilte heen
in alle stilte die ik
mijzelf ooit verkoos -



Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  zaterdag 24 oktober 2015

FLUVIATIEL

(Wigtail)

(Wigtail)

Motacilla Cinerea(Grote Gele Kwikstaart)

In alle stilte die ik voor 
onrust had te accepteren
dicteerde jij mijn stilte
amechtig met jouw staart. 

Veelbelovend scharrelend
verblijf een nieuwsgierig Aagje
voor de kost. Als verloren keek je 
op, ontmoette mijn

verontruste blik

die jou ternauwernood 

verlangde.

Ik verbleef verstrooid
elders, maar jij 

gebood een
warm welkom
stroomafwaarts.

mijn leven beknopt
in een notendop
om te zien
zonder iets
te verlangen.

Met jou een
terloopse glimlach

om de kortstondige
toekomst verderop -

BLIND

BLIND

Op het eerste gezicht




Daar waar ogen enkelvoudig
faalden wist ik toch het
zuivere te bepalen.


Eristalis Tenax, blinde bij,
hommel onder de zweefvliegen
staat stil bij dit balanceren,
dit eeuwige voorzichtig
weifelen.


Ik ben niet blind noch bijster
een Bij. Ik heb een zuiver
geweten.


Flexibel voor mijn part,
want ik kan voort, voor of
achterdocht om vanuit
zweefstand wilstarrig
te interrumperen het
blikveld uit.


Dat ik onzuiver te boek sta
is aan jullie te verwijten
of niet.


Als liefde kom ik ten voeten
uit, een rattenstaart gelijk
waar zuurstof zich vermijdt.


O, benijd mij ook in dit|
soort troebel water en
maak mij geen verwijt
als jij mij indiceert
voor een immer
slechter wordend 
milieu.


Met nectar in het vooruitzicht
een achteraf bepalen.


Maar ik vlieg trefzeker
als God dat wil...


Deo Volente -




Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  zaterdag 24 oktober 2015

H.

H.
Voor Johan Cruijf


In Herhaling.


Zelfs bij herhaling zag ik de
meeste goals niet. Als een
haasje repje of een haantje
de voorste had jij je bal
voorbereid, vreemde
snoeshaan uit Amsterdam
Zuid om bijna loepzuiver
jouw volksaard
in te koppen.

Als een ware jongleur zette jij
het spel naar jouw voet
en scoorde  bedreven
grandioos.

Ieder voordeel heeft zijn nadeel
sprak jij overtuigend andersom,
maar wat wist jij er nu
daadwerkelijk van?

Waar moet ik jou begroeten
in krokodillentranen ene
Ajax onwaardig? Jij bent
er immers nog!

Dit hemd gaat nooit verloren.
Laat ik er maar uitgaan dat
jij een ware snoeshaan blijft.

Achterstevoren stronteigenwijs,
geniaal en kranig, ook na je
ene laatste bewuste sigaret -


Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  zaterdag 24 oktober 2015

 

ILLUSTER

ILLUSTER
Een Godsvraag




Ik ben -




In de oude geschriften versta ik
mijzelf geen andere mens
dan mijzelf,


rein naar eer en geweten,
zuiver als kristalhelder water,
zuurstofrijk als de aanlandige
lucht

een wolkendek eigen.
Vanuit het zwijgen hierover
werd er een wonder verricht

dat enkel leven heet en voor
eertijds aankwam als ontzag.


Elk principe heeft zo de
de mens als wet en komt
uit bij zijn regels.


Ik vergeef het mijzelf,
maar jij ook als je enkel de
rijpe bessen ervan plukt?


Wie wordt er dan
beschuldigd van
misoogst?


De mens zoekt het
bij geloof en valt
diep koppeltje onder -




Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  vrijdag 23 oktober 2015

HEGGERANK

HEGGERANK

Een mogelijke optie

Je groeide je eigen weg, rankend
naar het eerste licht, vanuit de
essentie van de richting.

Was het een daadwerkelijke keuze
naar dat ergens, was het een heilloze
daad die om werkelijker vlinders
vroeg?

Uiteindelijk gaat het allemaal om
het bewaren van het zaad, de
passage van de sterfte of om
elders, de vermeerdering
van wat leeft.

Kon ik zo kortstondig zijn
dat het een doel werd om
duidelijkheid te verkrijgen
waarom ik vruchten

draag?

Niemand hoort wat ik zeg
wanneer ik mij vastklamp
aan een ieder die mij
dragen wil.

Het is en blijft
mijn keuze –

Elbert Gonggrijp, Heiloo, vrijdag 23 oktober 2015

ID

ID

Het spoor terug

Het echoot na in mijn hoofd: als ik het
gangpad oversteek, mijn successierechten
aan mijn erfgenamen achterlaat, wat blijft
er dan nog van mij over?

Ik heb de kantjes nauwkeurig gemaaid,
het lover gesnoeid, elke gedachte aan
later ingeperkt tot weerzien.

Ik raakte mijzelf kwijt om achterom te
blijven kijken. Kijk, hier regent het en
komend de struiken tot volle wasdom.

Kan ik de zaken dan weer aan Moeder
Natuur naar goed behoren achterlaten?

Ik zet mijn hoed alvast op en draag
mijn knapzak over mijn schouder.

Ik laat het aan mijn schaduw te weten
|wat ik achterliet. Maar de mussen en
de spreeuwen begrijpen het beter:

ik ben diegene die aan duidelijkheid
niets te wensen overlaat. Met mijn
ID kom ik overal en nergens –

Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  vrijdag 23 oktober 2015

LEEGTE,GEEN KLAARTE

LEEGTE, GEEN KLAARTE

Om mijnentwil

Ik spreek geen a's en o's van ingehouden stilte. Ik
beweeg mij landinwaarts een gretiger kreek, gooi
stenen met resultaat ketsend over het water.

Ik ben een jongeling die jaren later zijn oorsprong
hervond. Ik moest weer met taal leren praten, de
tijd weer benoemen als was zij een waterval
van dubbelzinnige woorden.

Niets ontbreekt het aan mijnentwil, maar hoe
omschrijf je dit? Nu mijn nacht is gevallen hoe
wil ik grip op de wereld omschrijven? Alles
wil stilte, alles riekt naar inkeer.

Wie weet de zelfverkozen eenzame weg? Ik
weet wat ik wil, maar hoe omschrijf je dit? Al

het overige daargelaten vind ik mijn natuur,

leer ik het spoor terug. Maar herroept dit mijn
zegen? De bomen dromen zichzelf dusdanig
dat ik ze heb leren zwijgen, maar in hoeverre
doen zij dat aldus?

Voorbij het uitzicht kan ik niet verder kijken
dat de zon opkomt zoals zij op mijn toneel
verscheen, maar heb ik het van horen zeggen?

Alles wat ik doe doe ik bij benadering. Geef
mij het juiste woord en misschien spreek ik
zo de waarheid. Maar of het helpt? –

Elbert Gonggrijp, Heiloo, vrijdag 23 oktober 2015