BRAK GETIJ

BRAK GETIJ

17 oktober 2015

Daar waar het wad zichzelf zijn slik bloot grijnst,
diepe sporen geult tot doodsbericht, wil rul zand
geboortegrond geheten.

Alsof ik daar stond met mijn zilt verweerd gelaat,
grijs gebeten tot op het bot. JIj bent mijn zeedistel,
liefste, ik behoed je voor de sier.

Ik behoud jouw sierlijk verweer tot een glorierijk
einde, maar nooit met even zoveel eindige
poezie.

Jijj was het zaad dat op mij wachtte, jij bent de
ontkiemde liefde voor dit ogenblik. Maar waar
was jij die nacht toen ik in nood verkeerde?

Wat heeft mijn hartenkreet tot staan gebracht?
het was in de nacht dat het ontkiemde na een
eindeloos verweer van weleer,

het moment van nu dat jij mij kuste. aan een
glooiender kust, het zand in je ogen, je haren
verwaait in de stugge wind.

In duinenhoog rijendik ontwaarde ik jouw blik
en wist mijzelf ontkiemd voor het onbepaalde
ogenblik dat jij mijn dagdroom wekte.

Dan te denken aan jou dat uit een enkele pit
jou de bekroning van het stekelige verbijten.

Geen uitgebeten karkas, maar een aartsengel
blauwend uit het ebbend dartele water -


Elbert Gonggrijp,  Heiloo,  zaterdag 17 oktober 2015