De hernieuwde mens
Gedicht no. 15
Niemand weet waarop ik
stoelde, nochthans niet diegeen
waarop ik doelde, geen korstmos
of vlier gelijk.
Geen dorre geest waarvan de
de doornen spietste, geen
moerbei waarvan het
vruchtvlees giste.
Men had zich danig vergist.
Soepeler van twijg zou ik
mijn missie kwijten als ik
wilg had kunnen zijn.
Ik poogde mij eender omhoog,
furieus en fier bij machte
een werkelijker mens
door mij ooit.
Noch vertraand of verscheiden
op het blanco verwelkomend
papier. In lijnen zwierig
identiek uniek.
Geef het pas een naam als
jij mij zeker acht beschreven,
vaandeldrager in de barse
wind.
Een man een kind. Maar
met de ogen trefzeker
geheten te leven naar
zijn origine.
Ten alle tijden, geborgen
in het volle licht -
Elbert Gonggrijp, Olvendijk, Heiloo, vrijdag 30 oktober 2015
 |
| Familiewapen van de familie Gonggrijp, Harlingen |
1 comment:
De laatste 4 coupletten ervaar ik als het( kern)gedicht..
Post a Comment