Een stille overpeinzing
Het ontwaakt mij telkens weer
als er in de ochtend een haan
kraait met eenzelfde reden.
Het is niet van belang dit als
zodanig te weten, maar het geeft
woorden aan wat ik bedoel.
Het is nergens gehuisvest maar
prikkelt de zintuigen.
Ik neem waar wat ik bedoelde
zoals de haan nu kraait en de
appels voor het paard.
Ieder kijkt op en weet
van zichzelf omdat het
zo blijkt.
Iedereen heeft een poging
tot wakkerschudden
genoodzaakt.
Maar het gras wacht altijd
op het groeien.
Ik ontkiem het leven voor
de vrede. Noem het levensether,
noem het adem.
Ben ik dan mens genoeg
dit altijd beter te begrijpen?
Elbert Gonggrijp, Heiloo, dinsdag 27 oktober 2015
No comments:
Post a Comment