De bomen leven hun doorgaand verhaal, beseffen dat de wereld
nooit vergaat ook al streeft de kroon een vluchtiger streven.
Wij wijken uit naar hun luwte, onze niche voor altijd
Had ik iets te vragen als het ging om diezelfde plek?
Ik zet leilijnen uit terwijl de linden reeds versterven.
Ik zoek niet langer de zon die mij vermag behagen.
Het geeft niet dat je dood gaat of geboren wordt als je
weet dat een mens een mens is zolang hij niet vergaat.
Een enkel hier en nu en het besef van leven op zijn
smalst.
Een meander in de tijd, maar wat zou het. Zelfs voorbij
de zee het zeegat uit lopen alle wegen weer dood
in een nieuwere rivier.
Ik raap mijn stenen open kets ze op de spiegelende water.
Waarom zou ik nog langer aarzelen? -
Elbert Gonggrijp, Heiloo, dinsdag 20 oktober 2015
No comments:
Post a Comment