RAAKLIJN

RAAKLIJN


Verbeten figuren
zwalken langs het strand
hun onweerstaanbare
drang een vollediger
mens te zijn.

Bedrieglijk de waan
om steeds van hier
naar daar.

Ik stileer ze naar
mijn handschrift
wil hier hun natuur
tot de orde op de
snede van
de bulderende
beweging van
de golven.

Maar vanwaar.
Bezien door mijn
ogen blijft alles
even eenzaam
een heilloze weg.

Dit zijn mijn
gedachten
vlokkend schuim
op de kust
snijdend zand
op het droge.

Vastberaden lijnen
het bestaan naar
een volstrekt
onzinnig verwijlen -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan Zee,  strandpaviljoen " De Uitkijk ",  donderdag 31 december 2015

NOG NET NIET

NOG NET NIET


Het onhebbelijke idee dat alles af moet
zoals het wil beschreven, een dag klaarheid
brengend in mijn leven tot struinende
Koolmees in het struikgewas. Een
slenterende morgen tegenover
die ene zin.

Het is niet aan het genoeglijke beeld de
perfecte imperfectie na te streven zodat
de lezer invult dat het klopt.

Mijn liefde voor jou moet hierin nog
aarden, beloften uitzetten op kaart. In
hart en hoofd besta je.

Dat het je benadert, een a ha erlebnis
de voortvarende gedachte. Dat het
allesbehalve en waar is
bovendien -



Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 31 december 2015

DRANG

DRANG
Met dank aan Herman de Coninck


Ik pluk de regels tussen de tegels en tover strofen
uit het monochrome daglicht. Dat daar dan rijm
in zit hoeft niemand ooit te weten. Een kinderlijk
lekker puh. Een soort van diefje met verlos.

De winter lauwt zich in zijn eigen luwte. Alles
oogt kaalslag, maar met het oude gezicht van
deernis en vergeving. Een tijdelijke vriend
voor het leven. Kommer en kwel zonder
tegen te sputteren.

Hoe zou het zijn zeg je als ik voor altijd van je
zou blijven houden? Ik huiver bij die gedachte.
Ooit waren nachten Godsgruwelijk eenzaam,
maar hield ze bij wijze van spreken voor
onmogelijk aangenaam.
.
Zo moest eens poezie. Dat je jezelf niets hoeft af te
vragen terwijl het je gebeurde. Dat het ordent en
vorm geeft aan onbezonnen daden die je later
voor eens en nooit meer. Dat ik je zou schrijven
waarom ook niet.

Omdat je er niet op beriep. Omdat
de liefde in het geniep. Omdat het
je omstulpte -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 30 december 2015

SOMETHING TO OFFER

SOMETHING TO OFFER
Muziek Steve Reich


Lang uitgesponnen akkoorden licht. Het intrinsieke
van de dagenraad beroept zich eerst, dan de traag
verstrekkende gevolgen van mijn daden.

Ik rek mij uit en vermoed je als vooralsnog absent.
Waar ben je, wat doe je nu zoal? Hier moeten daden
nog hun eenduidige vorm. Ik wil er niet op wachten.

Ik wil er eenvoudigweg niet op wachten dat jij en
de tijd verglijden naar een langzaam tergend einde.
Ik wil dat de waarheid als liefde tussen jou en mij.

Ik bezie hoe in de kruinen in de takken de meest
voortvarende wind. Ik ben gebonden aan dit huis,
ik moet mijn vrijheid nog in alles bevechten.

De schommel buiten wiegt weer eens eenzaam
van voormalige kinderen. Wanneer wil er weer
de voortgang van werkelijke beweging?

Alles stelt zich uit, maar naar een zekere
richting van doel, weg, mogelijkheid. Ik
raak mij er voorlopig in kwijt.

Alleen het geoefende oog -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 30 december 2015

ONDANKS

ONDANKS


Ik zou het liefste over de liefde willen schrijven, maar
het licht is mij voor. Zij kiert door de ramen, bedrijft
haar eenduidige poëzie. Zij is een en al belofte, zij is
present in het open verwachtingvolle verblijven.

Zoals jij nu. Jij maakt geen punt van mijn gebreken, jij
bent vol mededogen, negeert mijn zelfkritiek. Zo
onvoorwaardelijk, kan ik dit zelf ooit wezen?

De dag wil een mooie dag, ook al weet ik niet waarom.
De spreeuwen zingen ervan, lachen ze mij toe of
lachen ze mij uit? Ze weten het geenszins eender.

De wind waait door de gordijnen alsof een hand.
Maar jij verschanst je elders en ook daar besef ik je.
Er is niets zo duidelijk dan dit eindeloos jou in
alles te vermoeden -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 30 december 2015 

ZELFS DAN

ZELFS DAN


Soms wil de tijd een gedicht, een grootscheepse aanhef,
een welluidend slotakkoord. Maar ik hou van je en zegt
dat dan niet genoeg? Het klinkt mij meer als muziek
in de oren.

Wat vermag dan stilte? Stilte is kijken met je ogen dicht
of wachten wanneer je weldra wakker wordt. Het is mij
om het even. Binnen de kaders van het leven wil het
wachten net zozeer er een van stilte.

Ik hou van je, maar hoe zou het? Als ik je streel blijft het
heel dichtbij me, ben je heel dichtbij me, maar de woorden
kan ik vergeten. Dat ze op het papier zichzelf verduidelijken
maakt de liefde zeldzaam van plezier. Zelfs nu je niet hier -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 30 december 2015 

AANZET

AANZET


Als in een schets. Hier moet ik mijzelf ontstaan, een
vroege ochtend waarin de dagelijkse dingen: het
bulderend vliegtuiggeluid, een tooiloze boom
in deze zachte winter. Ergens kom ik op uit,
maar is dat dan werkelijk vrede?

Het einde van het jaar staat te beginnen. Tussen
ons is ooit iets moois ontstaan. De wereld van het
beminnen heeft zich opnieuw geconsolideerd.
Alsof het altijd feest. Alsof het altijd nog.

Het gras groen van belofte aan kinderen met spel
en gejoel. Maar een schets nog, het is nog veel te
vroeg. Met de slaap nog in de ogen zoek ik jou -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 30 december 2015 

SOMS IS HET

SOMS IS HET


Soms wordt het duidelijker als ik van een
afstandje naar je kijk, als je slaapt op je zij
en heel rustig ademhaalt, in alle kalmte, in
alle onschuld. Alsof ik het niet wist.

Soms is dit liefde, ik zwijg en maak alvast
een raaklijn aan wat mij van jou overblijft,
een gedicht, geheel speciaal voor jou. Dat
je dat nog niet weet voordat je het beseft.

De zachtheid van je wangen, de wimpers
van je ogen, de ronding van je gezicht, maar
zo warm je blootgewoelde lijf van mijn
verlangen. Zo ongeveer.

Soms ontbreekt mij het beeld en moet
ik wachten totdat het weer overgaat. Als
ik weer naast je lig en het zich vergeet -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  dinsdag 29 december 2015

HEMELTERGEND SONNET

HEMELTERGEND SONNET

En het blijft gissen naar welke weg. Ik
heb mijn geschiedenis aan de jouwe
gesmeed, maar opper mijzelf de
open vragen. Hoe incompleet.

We hechten aan elkaar weliswaar,
maar dat is niet genoeg voor de hiaten.
Buiten de gebarentaal spreekt een
ieder voor zich of blijft het ongewis.

Te houden van of te haten in een
oogopslag. Wie kiest voor liefde of
voor wapens. De roos of het bajonet.

Ik kies voor dit mislukt sonnet en
weet niet of dit zal baten. De chute
geef ik eerder aan ieder ander -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  dinsdag 29 december 2015

DISSONANT

DISSONANT
Muziek Arvo Part

Wanneer de leemte spreekt ontstaat de
dissonant. Aarzeling boven pianotoetsen,
een krampachtig lichaam, een steen alvorens
geworpen in zijn vorm verstard.

Ik maak contact met je ogen en raad de
herkomst van je origine. Deelgenoot te worden
tot een tragisch moment. Een vergeefse poging
naar elkaar te willen neigen.

Een laatste kus, een vergeefse hand.
Dat alles uiteindelijk goed zal komen.
In onze dromen.


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  dinsdag 29 december 2015

VEELZEGGEND

VEELZEGGEND

Ik ben verkrampt in mijn vocabulaire,
houden van een horten en stoten, er
gewaar van zijn in een spagaat.

Is dit muziek, dan herhaal ik de noten
mondjesmaat. Beminnen heeft iets
van vertraging, handen met de
vingertoppen tastend achter het
raam.

Geen lovenswaardige lyriek. Ik
doordring je intuïtief. Maar vanwaar
die veelzeggende blik die ik niet
nader heb te duiden? -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  dinsdag 29 december 2015

PREMATUUR

PREMATUUR
Landjuwelen
Antwoord G.H. " Overgave "

De Heggerank worstelt zich tot meerdere
glorie  naar boven, een maagdelijker
wit, een beminnelijke schreeuw naar
hoger in het verstikte lover.

De Kokkel verschaalt zich een eeuwiger
leven, maar hoe absent dan ook. Wat eens
schuifelde door het oppervlakkig zand
moest neergelegd of verworpen.

Een Koolmees verheft zijn eerste lied. Hoeveel
tijd voor de broed, het nest, het onrustig
territorium? Hoeveel weet heb jij
ervan, mijn lief? Er blijft zoveel
onzeker.

Alles neigt  naar versterving, er zit nog
zoveel dood in de vrucht en het zaad. Alles
richt zich nog zoveel op trek en vlucht.
Primair het grijs van deze onvolkomen
dagenraad.

Een nog nauwelijks te beseffen gedachte,
een nog nauwelijks te bevatten gedaante.
Ik word nog steeds wakker in een
onheuse sluimerende wereld.

Jij en de liefde. Hoe verblijven wij elders
en moet een thuis nog een echt thuis. Het
licht rankt diffuus alsof het al de
voorwaarden kent.

Er is een verder, maar zolang
onzichtbaar voor het ongeoefende
oor en oog -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  dinsdag 29 december 2015

 

Oerbeginsel

Oerbeginsel
Landjuwelen
Antwoord Gemma Elisabeth Huisman


De Neolithische argwaan gebouwd op de
karkassen van de tomeloze evolutie.
Hunebedden van vertrouwen
brachten een degelijker
geloof

Ontgonnen laagwaterpolders uit de
veenrestanten tot turf branden een
Godsbesef van erfzonden
doorweeft.

Maagdelijke Maria's die steen en been.
Klagelijke aflaten tot raddraaiers
en heilige kruistochten
vervaardigd.

Mozaïeken erfzonden waarin de nood
feilloos belicht. Een filevrij parkeren
van een menswaardiger bestaan.

Een massagraf de mammoet van het
nietsvermoedend foerageren.

Ergens ging iets mis. We zouden
ergens hier, maar waarvandaan
de gunstiger randvoorwaarde? -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  zondag 27 december 2015

LEEGGEWICHT

LEEGGEWICHT * 
Antwoord Downloaden
Gemma Elisabeth Huisman


Hoezo, de beknellende gedachte?


De wereld treurt, maar is niet bij machte.
Onvolmaakt de betoonde liefde,
het machtsvertoon, het
hemel schreiende oog in
oog.

Ik houd de liefde in het licht,
slachtoffer mij krampachtig in
een aarzeling.

Mijn poging tot geborgen
valt of staat in warmte.

De overgave dissonant.

Gevouwen de devotie als teder
wapen. Een leeggewicht, een scharminkel
achteraf bekeken in de goot van de
meervoudige ontkenning.

Ik vergaloppeer mij niet, maar
heb niets te wensen in het
grensgebied van overtuigender
taal.

Jij ligt daar. Vergeef mij
als ik zonder jou
ademhaal.


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  zondag 27 december 2015

* " leeggewicht "  behoort bij het slotwoord van gedicht download van G.H.

WATERPAS

WATERPAS
Vrij naar gedicht van Herman de Coninck


Soms lijken alle dagen waterpas, de studeerkamer
in zijn boeken geordend, het joelen van de kinderen
op een onstuimig feest zoals de wind.

Soms lijken alle dagen op zondag, blijken de uren
onaf, moet alles nog zijn franje. Dat ik dan bedoel
te schrijven een vaststaand verschijnsel, zoals eens
verplicht naar de kerk.

Soms lijkt regen op treurende poëzie, maar dan
ingehouden van karakter en vaag melodieus
van ongerepte filosofieën. Een nauwelijks
te omvatten religie.

Soms klaag ik zo nu en dan, maar blijft het
onaangeroerde bijzonder. Hoe dan
de kloof te willen slechten die ik
glashelder bezie.

Soms lijken alle dagen op zondag, maar
ordent het zich met de mantel der
liefde en ik lees het -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  maandag 27 december 2015

Toen ik Poulenc hoorde

Toen ik Poulenc hoorde


Wist je dat de wil tot schrijven de drang van de
creativiteit soms afknijpt, een mooi sonnet
over jou of de winter bijvoorbeeld behoorlijk
in de weg zit?

Liefde is zo mooi als je het goed weet te
belichten net als kou in de winter soms tot
melancholie kan drijven, maar wel van het
beheerste soort.

Ik heb je soms zo helder voor ogen zoals je
ogen, je mond en je haar, maar hoe zeg je dat
nu netjes, hoe maak je die werkelijkheid op
papier daadwerkelijk waar?

Hoe leg je vast wat een winter voor je doet
zonder die overbodige zinnen die aan het wit
afbreuk zouden doen, dat vereenvoudigd
lijnenspel en de huiver?

Waarom eigenlijk te schrijven alsof een
writersblock te verkrijgen terwijl in dit gedicht
de ware poëzie al verborgen zit, al stipte ik
het maar even aan?

Er trekt een frons door het vermaledijde
beredeneren. Ik hoef het alleen nog van
binnen tot een ware symfonie. Maar een
kleine welteverstaan.

Dan kan ik liefhebben wat ik al vaak
eerder heb gedaan -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  zaterdag 26 december 2015

To the point

To the point

Na het lezen van Herman de Coninck

Schrijven is blijven geloven in een

liefde die volstrekt onvoorwaardelijk

te benoemen valt.

Als het liefde betreft blijft het altijd

de vraag wat je ervan vraagt of weglaat

in details.

Weglaten van liefde is het kappen
van bomen in een springlevend bos.
Wat je rest zijn bloedende stobben
en herstelt zich maar gering.

Over liefde schrijven is durven
het pijnlijke niet te vermijden
en dat dan te laten staan.

Of doorhalen voor mijn part
wat niet gewenst, maar te
reconstrueren naar juist.

Dat ik je het dus schrijf dat ik
twijfel, maar groei naar betere
woorden, een beter besef.

Is dat dan werkelijk wezenlijk
genoeg?

Elbert Gonggrijp,  Boxmeer, 

Hotel Klooster Elsendael, 

donderdag 24 december 2015

Foto: @ Elbert Gonggrijp

SEREEN

SEREEN

Smartphone opname

Een residu, een relict, zoals een voetstap
door het dorre blad, het mossig pad,
stilte in lege gangen, het monotoon
gezang, galmende naklank van
een voormalig klooster.

Het maakt bang in de hoge kamers
waar het goed te vertoeven had mogen
heten. Hier herinnert de non.

Hoeveel noeste wrange arbeid ging
hier door gerimpelde vrouwenhanden,
nu oud van dagen of gestorven?
Wanen hun ware gedaanten
zich nu elders?

Wij zijn bij lange na niet zo vroom,
delen elkaars lichaam in liefde
tot een werkelijk beminnen,
God noch gebod.

In het vroege licht nog iets
sacraals, iets heiligs, maar zo
overig het residu.

Welk onderwerp lezen wij uit onze
boeken? Ik haal een dichter aan en
overweeg mijn eigen meditatie.

De vogels een witte ruis in een
eeuwig herhalen –

Poezie: @ Elbert Gonggrijp, donderdag 24 december 2015

Foto: @ Elbert Gonggrijp Hotel Klooster Elsendael, Boxmeer

ONDER EED

ONDER EED

Als je bang bent de deur te sluiten
in de kille verinnerlijking Gods.
Liefde onder kaalslag onderhevig.

Het stuivertje wisselen van kamer
tegen materiele gewenning. Een
barrevoets onthechten aan de
geneugten.

Te bidden in stilte dat de unheimische
gedachte ooit non te worden ware
horror wordt nu jij hier zo verblijft
in voor en tegenspoed.

Hoe hermetisch was dan jouw pleidooi,
de eed, de hostie, de gezangen omwille
van het heil? Hoe onzichtbaar was
het te belijden leed?

Was dit dan vrede om gezamenlijk
deze ontbering tot verering? Je af te
sluiten van de waan die er niet
toe deed?

Is er inspiratie dan huiver ik
onder de zwaarwichtige taak iets
hierover te moeten schrijven.

Elbert Gonggrijp,  Boxmeer,  Hotel Klooster Elsendael,  donderdag 24 december 2015