KAAL

Kaal
Smartphone gedicht


De nacht belicht door maneschijn en voor de kerst
niets om handen. Wie is dan mijn buurman, wie
is dan die gestalte op het plein die ik nog geen
hand durf te schudden?

Wat doet dan die hond daar nog op straat, waarom
begin ik te fluisteren als er een schuur open en
dicht gaat, de lamp aanschiet? Wie ligt er al
maanden wakker in haar slaap?

Waarheen gaan de smienten die ik zonet nog scherp
beluisterde? Waarheen buigt het vliegtuig af? Is er zo'n
duidelijke roep naar het zuiden?

De nacht een spiegel van mijn innerlijke
gedachten waarin ik geen enkele notie bezit
van mijn locatie ter plekke.

De bomen zo kaal dat je je afvraagt waarom
ze toch ooit in de lente weer aanstalten maken
te ontspruiten tot  nieuw blad.

Wat is hier dan nog leven nu ik zo vergeefs
in deze winter iets van leegte ontmoet. Dit
is een kaal gedicht dat alleen de regen
water geeft. Ik overwinter eveneens -