Alsof het gras huivert door de wind, als donshaartjes
op de huid, als een lege schommel nog herinnert
aan een kind dat plots zijn doel zo elders. Dat doet
de tijd. Een daad verdwaald in zijn leegte.
Er is zoveel meer dat het woord traceert als poëzie,
van onderhuids jongleren naar een mogelijk beeld,
het gras, de schommel, het nieuwe licht van de
zon. Dat er besef komt, maar pas later.
Joelend door de steeg met klappende deuren. Knallen
met de bal tegen scheve schuttingen. Naïef omdat jij ervan
glimlacht, je bewust bent van het uitgelaten karakter van
mijn speelsheid en drang. Omdat ik er telkens van mijmer.
De nalatigheid van een spreeuw als hij wegvliegt, het
tijdelijke in. Het troosteloze van de polder die je stilaan
trachtte te vergeten. Dat dit alles verwintert, de rimpeling
van het water wanneer je net wegkijkt. Het is ijverig in
het plotsklaps verdwijnen.
Dat het zoek raakt wat je kwijt denkt
voordat je het had begrepen -
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, donderdag 10 december 2015
No comments:
Post a Comment