Naar schilderij Jan Mankes
Het had net zo goed niet kunnen ontstaan, maar
alsof er eeuwigdurende lanen en een bleekwitte
maan de melkstolp van de nacht. Was dit dan
iets van geluk, was dit dan waar?
Kan het beeld een vraag, een uitlokken van een
zekere zijns-kwestie die ik hier niet verlaten kan,
ben ik dan werkelijk eenzaam gevangen zoals jij?
Hier, in dit enige beeld?
Moet het ergens nog naartoe of blijft het stil zichzelf
een voortdurend verwijt dat het zichzelf niets anders
kan, dat het altijd hier zichzelf een standpunt is, een
wegsterven in elk verdwijnen?
Verglijdt het zicht naar iets wat ik ooit van heimwee
had beticht omdat het zich leefde voorbij het denken,
voorbij het weten zoals het zich de voorvaderen
had bedacht? Het zijn maar bomen, maar toch.
Het is alsof alles altijd had geleefd, alsof niets er
nog toe deed. Omdat ik hier thuis zal zijn om er
altijd in te kunnen verdwalen. Ik zeg je, waar ben
je, waar ben ik, wie hoort mij aan? -
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, dinsdag 15 december 2015
No comments:
Post a Comment