PASTORALE

Pastorale

Een moederlijk grijs wijst de weg
langs geruststellende zomers – de bomen
standvastig voor de dromen die
gezamenlijk bijeenkomen.

De gele bermen snijden diepte uit –
hun dorstig toebehoren dat
een historisch woekeren kent –
nu als een voorzichtig
Godsgeschenk.

Het onderscheid verglijdt en wie
het weet – er kan gegist naar dit onbekende –
zee en horizon gelijk. Er prijken strepen
in het stalen water, er vraagt zich af
een vaag contrast.

Er wordt liefde liefgehad – een stille wenk
dat de tijd tijdloos voorbij drijft – loom als dit
aanstaande uitzicht zelf –

Elbert Gonggrijp,
snelweg A7 t.h.v. Hippolytushoef

FRELE

Frêle

Bijna ondraaglijk van schoonheid kastijdt de tuin
mij in een zich voldragen zomer – het maakt zoveel
lomer dan strijdbaar. Het buigt zich voorover
de trotse roos – een lieve glimlach van jou naar
mij, een intieme vreemde.

Hoe het is om jou daarin tegen te komen –
het frisse groen moet zich verzetten, liefde baadt
zich in haar vele schaduwen. Ik deins nergens
voor terug om bij jou uit te komen –

m’n lief. De vlinders verkennen gezwind
hun afscheid, van de bloesems krijg ik
geen cent terug. Zo tastbaar breekbaar
van waarde –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 26 juni 2020

LEVENSECHT

Levensecht

Wie was je werkelijk en waarom? Ik heb vanachter
het verleden gekeken en ons geluk stond op een kier –
zo’n volledig warme zomer, zo’n vluchtig geurende
schemer. Wie ben je, waar was je? Achterom

gekeken bestaat ons geheim uit vreugde en geluk –
de hemel heeft aan triestheid verloren, brengt bekoring
met zich mee. Zolang duurt ons twee – de wereld
kan niet meer stuk, begroet je met open armen.

  

Zij klaart op, wat ons eerder nog bepaalde ebt weg –
dit is trefzeker de liefde zoals wij  haar benadrukken – ik
zie nog de haartjes op je gezicht, je uitnodigende ogen –
zo glashelder en levensecht – hoe moet ik je nu je –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 26 juni 2020