Facade

Facade
Voordracht Wijk aan Zee,
wandeling Stad van de Zon,
meer “ Park van Luna

Het heeft er al die tijd gelegen en
zich zo ten ruste gelegd – een
verbazingwekkende gedachte.

Of de ruimte al eerder die vorm had
gekregen – niets wist nog ergens van,
wij keken niet op of om.

De facade – in het stilstaand water 
plots bewogen te raken – de woelige
golven, de meedogenloze wind. 

Alsof ook jij nog iets te zeggen
had – maar de regen was al zacht
je tegen te spreken.

Sereen de glinstering van je glimlach
– als ik vermoed had hoe diep en
duister jij was, hoe zou jij dan heten?

20 mei 2013

  
  

Old and wise(Een mogelijk laatste versie...)

Old and wise
(Met dank aan o.a. Jeanine Hoedemakers…)

Er is lef voor nodig om boom te zijn.
Hij strooit seizoenen in het rond.
De boom zegt niets.

Zijn zwijgen een vorm van wachten. Nu
er regen is gekomen, tijd van toekomst
wordt voorzien, is het oordeel snel
geveld – hij zal opnieuw ontluiken

– hoe oud en tanig ook.  

15 mei tot 18 mei 2013    

Old and wise

Old and wise
Voor M., Dichterskring Alkmaar

Er is lef voor nodig om boom te zijn. Het
verloochent zich niet: vanuit het zaad wordt
een nieuwe anekdote geboren. Hij strooit
seizoenen in het rond.

Nu er regen is gekomen, tijd van toekomst
wordt voorzien, is het oordeel snel geveld:
er moet groei, groen, vooruit gedacht. De
takken niet langer onvoltooid.

Zwijgen een vorm van wachten. Een
smachtend verlangen naar de voleinding
van ons twee – een ontluiken
binnenstebuiten.

De boom zegt niets. In het wortelen heeft
hij zichzelf genoeg en blijft zijn wil
standvastig – hoe oud en tanig ook –

15 mei 2013    

Heterdaad 2

Heterdaad (2)
Bij het vinden van een dode sperwer

Dat een veertje niet gewiegd werd
door de stilte, niet gedragen door
de wind, had zich niet laten
vermoeden – achteraf.

Dood de sperwer langs de weg. Een
voltreffer, maar met de gebroken
ogen nog half open.

Was ik die sperwer, ik was hem alsnog
gevlogen, diep de geborgen struiken
in. Indien het had gekund.

Het oponthoud verliest zijn veren,
vergeet zichzelf, wordt oud, verslijt
voordat ik dat doe – onfortuinlijk
in het verblijf van zijn allerlaatste
poging –  

5 en 14 mei 2013 

Duet

Duet

De merel overtreft zichzelf. Ik kan mijn
pen nog nauwelijks horen. Ik ben
verbaasd. Er is een betovering zo
overtuigend dat ik in al zijn letters
zoetgevooisde dromen
lees.

Hij en ik akkoord. Nog net geen zomer.
Niemand vroeg erom de o zo vertrouwde
stilte te doorbreken.

Wij weten het echter beter. Wij
moeten ons blijven verwonderen
zolang het licht weer open ligt – hij
en ik trefzeker. Vanaf de daken,
vanuit het schoonste schrift.

6 en 14 mei 2013

Heterdaad

Heterdaad
Bij het vinden van een dode sperwer

Dat een veertje niet gewiegd werd
door de stilte, niet gedragen door
de wind, had zich niet laten
vermoeden – achteraf.

Dood de sperwer langs de weg. Een
voltreffer, maar met de gebroken
ogen nog half open.

Het leven voorzichtig. Er bloeit weer
een lente op en de grutto’s krijsen
hun baldadige gedicht.

Was ik die sperwer, ik was hem alsnog
gevlogen, diep de geborgen struiken
in. Indien het had gekund.

Wat wil het leven: het speenkruid
glimt de toekomst tegemoet, de
eerste tjiftjaf doet ontwaken.

Het oponthoud verliest zijn veren,
vergeet zichzelf, wordt oud, verslijt
voordat ik dat doe – onfortuinlijk
in zijn allerlaatste poging.

Hoe rustig zijn landschap
in wording –

5 en 14 mei 2013  

Back to the future(Uiteindelijke versie)

Back to the future
Voor M.,  thema juli nummer “ Po-e-zine

Kan ik in de toekomst kijken?
Het verhaal dat ik je vertel kent
zover ik weet geen oponthoud.

De lente telkens zo vergeefs dat
dat zij nodeloos haar kruit
verschiet – een voorbijgaand
fenomeen.

Waar gaat dit overigens over?
Zolang de liefde niet toereikend
is, komen wij oren en ogen tekort.

De bloesems openen zich met
ongemak en de twijfel weet zich
nooit volledig uitgesproken.

In het uitzicht het vermoeden om
ooit te kunnen kiezen – het zo te
blijven willen, talrijk in alle mogelijke
besluiten – te dromen, groen als gras.

14 mei 2013

Back to the future(Origineel)

Back to the future
Voor M.,  thema juli nummer “ Po-e-zine

Bij het raam verbindt mijn denken
zich met de stilte. De blanco
spiegel van mijn poezie rakelt
vele raadsels op.

Kon ik op je terugkijken, ik zou
je mijn verhaal vertellen en mij
niet langer verdedigen.

Er is een toekomst zo onbelangrijk
dat elke lente weer tevergeefs haar
kruit verschiet – een voorbijgaand
fenomeen.

Waar gaat dit overigens over?
Zolang de liefde niet toereikend
is, komen wij oren en ogen tekort.

De bloesems openen zich met
ongemak en de twijfel heeft zich
uiteindelijk uitgesproken.

In het uitzicht het vermoeden om
ooit te kunnen kiezen – het zo te
blijven willen, talrijk in alle mogelijke
besluiten – te dromen, groen als gras.

Hoeveel afscheid
immers te verliezen?

14 mei 2013