LETTERS IN HET ZAND

 

Letters in het zand

 

 

De zee, de steeds weer nieuwe zee – hoe vaak had ik haar
niet gerepeteerd, voor jou uit mijn hoofd geleerd. Zij bestond
echt, zij was een eed die ik had afgelegd. Ik zei ik – heb je
lief zoals nu, ik heb je lief, zo golf na golf na –

 

Dit is de zee en ik nam voor je de werkelijkheid met mij
mee. Nu is het, zoveel nu – nu wil ik het strand, nu wil ik je
die ene voetstap in het zand, jouw hand in mijn hand en
alles wat daarmee samenhangt. Ik voel je, maar hoe
moet ik je nu telkens weer.

 

Ik kan steeds naar je kijken, verwonderd blijven hoe wij
nooit, nee nooit meer uit elkaar, zelfs niet voor even maar.
Ik hoor aan het ruisen van de wind, het bulderen van
de golven, hoezeer ondoorgrondelijk deze stilte is –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 30 maart 2021

POTENTIEEL

 

Potentieel

 

 

Dat de natuur geneigd was naar jou en mij, de wereld
zich ontplooide, zo zag ik de liefde, was er bitter weinig
nodig dan zon en eerste bloei. De vroegtijdige vlinders
ontvouwden zich en zochten hun doel grillig als

 

in dit begin van dit prille seizoen. Dit is de zoveelste
kleur van de lente – je zou bijna denken dat het zich
nooit meer over zou doen. Het was het ogenblik dat
alles zichzelf weer repeteerde – ijlings, maar

 

nauwelijks zichtbaar en toch – ik kuste je mond , ik
geloofde in de vogels en de vlinders, zat er nooit naast
je te geloven. In die geest te handelen, die verandering
in te zien nu het zich zo duidelijk openbaarde  –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 30 maart 2021

RITUEEL

Ritueel

 

 

Het idee van Pasen dat nog geen aanvang kent. Ik moet
van tevoren al hebben geweten hoe dichtbij lente was,
de speelsheid van lammeren in de wei, het groener dan
groen, het malse gras. Wie er voor ons gestorven is

 

komt niet meer ter sprake. Het is lente al, maar voorbarig
van ontwaken. Het is de stilte niet, niet het broodnodige
ontbijt, maar de eeuwige handen van de maker.

 

Hangend aan het kruis. Ach, hoe dood nog zijn lijden,
thuiskomen zouden we, weten van het bloed en de wijn,
het lichaam van Christus. Alsof de struiken geen
doornen zouden dragen, maar jeugdige bladeren –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 29 maart 2021