EEN WEIFELEND GEBAAR

 

Een weifelend gebaar

 

 

Het moment dat ik uit het zicht ben verdwenen – dit
ogenblik al hebben verlaten. Dit is de plek van de lila
krokussen, de sneeuwklokjes, de magere armen van
de inktzwarte bomen. Je had het al van tevoren

 

kunnen zien aankomen als je er langer op had gewacht –
doodser nog dan dood, maar weer volop van leven. Dit
is een voorzichtige dag van lente, dit is een klein gebaar
van geduld die de gehele ruimte vult. Ik zal nimmer

 

weten wie ik geworden ben, te weten hoe het allemaal
begonnen is. Er steekt een frisse wind op, er schijnt
een broodmagere zon, er klinkt een nieuw geluid –  
alles ademt, krijgt kleur godzijdank – om te blijven –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 8 maart 2021