ONVERMOEIBAAR

 

ONVERMOEIBAAR
Duindagboekgedicht 193
Uitgewerkte notitie

 

Zover het zich een nieuwe lente betuigt – katjes als
grijpgrage vingers ten hemel geheven, het duim loom
uitgestrekt – wil het zich weer welkom heten – met
het welluidende van jubel en zang – de eerste
pioniers van nieuw leven.

Zo heb ik mij in zijn weldaad verschanst – hier, in
zijn residentie van groei en bloei, van luwte en wind,
van zon en schaduw. Zoals ik mij naar zijn kuren
schik, zolang ik mij heb te wennen aan zijn geijkte
paden, het rulle zand.

Dat jij dacht dezelfde voetstappen te zetten, moest
nog blijken. Nooit eerder had je hier zo aanwezig
zullen zijn, nu het uitnodigend licht, nu het
lieflijk landschap vriendelijk tracht te zijn,
niet langer vleugellam -           

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 20 april 2023

 

FOTO @ ELBERT GONGGRIJP