KLEINSCHALIG
GEDICHT
Ik
blijf steken in die poging jou te herhalen,
al die verbazing waarmee jij stilstaat, die zinloze
overbodigheid van bijna niet voortbewegen.
Het standpunt dat niet verandert en toch.
al die verbazing waarmee jij stilstaat, die zinloze
overbodigheid van bijna niet voortbewegen.
Het standpunt dat niet verandert en toch.
Mijn
ogen vinden je telkens terug, jouw uiterste
geduld. Alsof dit het echte geluk is, zo fijnzinnig, zo
achterhaald soms. Voor die ene plek, die ene
geduld. Alsof dit het echte geluk is, zo fijnzinnig, zo
achterhaald soms. Voor die ene plek, die ene
bloem,
deze volsterkt oneindige ruimte.
Alsof
hij vertier zocht, hij was blij met de tuin
en de zon, verrukt van zijn eigen natuur. Van al die
en de zon, verrukt van zijn eigen natuur. Van al die
mogelijkheden
om te wonen koos hij die ene, daar
wilde hij voor altijd blijven als dat kon.
wilde hij voor altijd blijven als dat kon.
In
al dit observeren jou te vangen door het zo
te laten. Buiten elke vorm, elke notie van tijd.
Een roerloos kortstondig niets, een vergeten
te manoevreren –
te laten. Buiten elke vorm, elke notie van tijd.
Een roerloos kortstondig niets, een vergeten
te manoevreren –
Elbert
Gonggrijp,
Restaurant Johanna’s Hof,
Castricum,
vrijdag 22 juni 2018
Restaurant Johanna’s Hof,
Castricum,
vrijdag 22 juni 2018
Afbeelding - Witte Halvemaanzweeflieg
Fotograaf @ Theo Terwiel
2 comments:
Er staat zoveel in, tussen de woorden te lezen.
Beste Hilly, toen ik het schreef stond er in eerste instantie werkelijk een zweefvlieg in, maar bedacht me op het allerlaatste moment door het dus bewust in het midden te laten. Het diertje moest zichzelf maar zien waar te maken. Bovendien kreeg het gedicht zo meer betekenissen. Er was iemand die dacht dat het over haar ging... En dat vind ik eigenlijk wel een eer...
Lieve groetjes,
Elbert
Post a Comment