Het spreekt voor de hand dat met
de tijd wij minder degelijk zijn
– botten bijeengehouden
Door trage spieren, verwekende
lichaamsdelen op nader reces.
Gaan wij ooit nog buiten spelen?
De levensles kent niemand hier
van buiten. Het schoolkrijt ligt al
jaren bij het bord. Geen signaal
Dat het leven eenvoudig wordt.
Wie ons haalt kent zelf geen
gebreken – zoekt ons in zijn
Doodskleed op – een God die bij
nader inzien gebleken het lot
oneindig maal hier heeft getart.
Daar blijven wij achter – om onze
koers te varen – blind en onszelf
hoogst onzeker.
21 juli 2011
No comments:
Post a Comment