Winter en een kapotte kachel…
De nacht als dan het huis de geest
geeft – de liefde kil, het lichaam
stram – niemand komt nog binnen.
Het minnen vergeefs. Het herinnert,
het is geweest – tijd van welkom en
genode gasten – warmte om over te
Praten – zichzelf verlaten. Huiver: de
huid is weerloos, de pijn snijdt zich
diep in mijn ziel – winter eigen. Hoe
Weer uit de kou te raken – beschut?
Dat een dag herrijst en het huis zijn
glimlach kent – naar de zon.
Maar nu nog niet…
3 februari 2012
No comments:
Post a Comment