Monday, December 24, 2012
Niet anders
Ik vind mijn vaste vorm in later – huid
door lengend licht betast. Ik weet mij
niets te vrezen. Tijd door nu bedacht
kent een immer betere toekomst.
Waar zal ik de morgen laten? In elk
opzicht schuift mijn denken aan – positief.
Ik zal blijven waar ik zit – per omgaande.
Een geluk die vriendschap overbrugt.
Voor later. Wie mij toelacht is mij nader.
De dagen rijp voor inzicht. Ik kom tot
mijn plek en wacht opnieuw de vreugde
van wat wij ons ervaren.
Verenigd, hoopvol, tot het bewuste van
ons zoekend evenwicht. Een vast geloof
dat wij ons vinden in wie wij zijn en
ooit nog waren, nu, hier.
Niet anders.
17 december 2012
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Prachtig
Ik vind het zeer leuk om te horen dat je dit gedicht kan waarderen. Geschreven als kerstgroet en in de plaatselijke krant terechtgekomen. Was ook een hele eer. Het huidige schrijven wil nog niet op gang komen, maar ik vertrouw erop dat dit weer komen gaat. Er moet eerst ruimte in mijn hoofd zijn...
Taal is als kleur of geuren...je houdt ervan of niet. Taal verbeeldt soms wat leeft in zijn schrijver, en je taal spreekt mij aan. Je mag ook gewoon zwijgen en het blad wit laten...soms gaat het blad dan zelf aan de slag...je weet maar nooit!
Post a Comment