IN ALLE STILTE

IN ALLE STILTE

Hoe kan mijn woord ooit stilte? In de bomenrij
ligt vastbesloten wat stilte nodig heeft, want zij
weet zich in erin geborgen, zoekt zich nooit
haar vaste vorm. Zij heft takken in de lucht
en tentoonspreidt zich weloverwogen.

Het is een beeld zo trefzeker dat ik niet werkelijk
weet waar zij is. Ik heb haar in gedachte, maar zo
vluchtig als water, zo eeuwig de tijd.

Zij vraagt geen waarom. Ik mijmer. Hoe moet dit
dan onophoudelijk? Hier blijkt geen stilstand, want
de langzame zon, de ondergaande zon. En het kijken
neemt zichzelf in acht, enkel omdat ik kijk.

Want de bomenrijen, het glinsterende water, de
langzame zon en de stilte, de immer voortdurende stilte.
Zelfs nu, wanneer je denkt en telkens hoopt
te weten.

Maar anders. Het is zo voorbij, het is zo
anders. Omdat je jezelf hier, omdat je
je vergeet –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, woensdag 12 maart 2014