The perfect darkness

The perfect darkness

Schilderij Isao Tomoda

Titel nummer Fink

Als een gezicht? Waar dan ergens aanwezig? Want het
voortdurende kijken is geweken, maar weet zich omdat
zij zichzelf ooit beseft. Halverwege. In stilte, een gerucht.

In het geloken licht, het voortdurende vragen dat jij
haar net zoals ik.

Het lijkt er bijna niet. Het lijkt leven na de dood en vaker
afscheid zo genomen. Maar zichzelf zo jeugdiger gewenst.
Het ongekende kind, want zovele malen jaren ouder.
Er is geen ontmoeten aan.

Kan ik jou ooit nog? Daadwerkelijk, de ogen open? Er
wil zoveel verteld, maar het hart, het ongenadig hart.
Wat wil de tijd verweten? Er is niets zo onzeker
dan het gissen naar.

Ik kan je niet vergeten. Jij bent zo zichtbaar in jezelf
alleen en zoekt niet waarom. Het duurt voorbij de
tijd. Hoe ik je ooit ook begrijp, er is nog geen reden
om jou zo waar te kunnen zijn.

Je bent zo wezenlijk weg,
terwijl ik je telkens tracht –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, zaterdag 10 mei 2014