GETEISTERD

GETEISTERD
Duindagboekgedicht 177
Uitgewerkte notitie

 

Niets beklijft, wat blijft is achteraf tijdelijk gebleken.
De ruwe wind, het gezandstraald oppervlak. Erosie
van huid en kruin. Het stugge helm tegen de haren
ingestreken. Hoe het van weerstand wiegt.  

Dat de tijd duin zegt, het een klankkleur krijgt, tot het
van zichzelf spreekt – uitgesleten, Uitgehold, bijna uit
zichzelf een levend wezen. Veranderlijk vervormd.
Om even in te zullen wonen, zolang het luwt.

Dit beeld wijkt, het raakt nooit af, raakt in alle
ongedurigheid kwijt. Steeds maar weer van voren af
aan, steeds maar weer een nauwelijks voortaan.
Voor je voeten neergelegd, maar voor hoelang.

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 24 januari 2022

FOTO @ ELBERT GONGGRIJP