LAUWEREN
Duindagboekgedicht 176
Uitgewerkte IPhone opname
Nu van een onaf latende stilte wordt gerept, de statige
duinen hun onherroepelijk standpunt bepalen, luwt
de wind haar venijnige vlagen, draalt de zachte winter
zijn barre nukken in het verschiet. Om op zijn
lauweren te zullen rusten.
Dit is het uitnodigend gebied om je te omarmen als je
er de ware schoonheid van ziet. Een plek waar het goed
vertoeven is, dat hij wil dat je blijft, dat je terugkomt,
dat je aan hem denkt, maar mogelijk een vraagteken
als je hunkert naar meer.
Elbert
Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
maandag 24 januari 2022
 |
| FOTO @ ELBERT GONGGRIJP |
1 comment:
een fijn gedicht, het voelt alsof je er staat,dank je Elbert, ook een hele mooie foto van de duinen zoals ik ze ken van mijn jeugd
Post a Comment