Tot niets meer lukt en het huilen
nader dan het lachen staat.Zo had
ik het gedacht – nooit meer
– nimmer meer thuis te komen in de
armen die ik mij verlangde – zacht
– en zonder woorden wonen in de
gedachte die ons ooit te samen had
gebracht – tijdloos elkaar in liefde
zien te kennen – zwijgend naast
elkaar in het leven staan – een paar
vanzelfsprekend in elkaar gelovend
omdat de ziel dit heeft gewild – in
alle stilte ogen vindend, handen
tastend naar elkaar – repeterend
– in alles minnaars – een begrip
dat zich kenbaar maakt, hier, daar
tot wij neigen naar de warmte van
ons lijf – geborgen.
Maar jij, jij bent er niet.
15 oktober 2011
No comments:
Post a Comment