Dat alles hetzelfde blijft – de wetten spreken
anders. Mijn tijd kent geen verweer – inkt
vervloeiend in stilstaand water.
Vergeet deze eeuwige lente, denk de zalmen
stroomopwaarts – kuit te schieten tot aan de
dood. Snode plannen voor een onzekere toekomst.
Onvermijdelijke natuur die zich de liefde heeft
eigen gemaakt. Ragfijne bloesem tot belofte,
subtiele letters in intieme brieven waarop jouw
handen rusten – sereen.
Leven om het hof te kunnen maken. Nee, uit
alles komt het meest ontoegankelijke voort
– een man, een vrouw de aarde eigen.
Wij paren onder de grimlach van de maan,
in de schaduw van de nacht. Niets dan te
zwijgen.
24 maart 2012
No comments:
Post a Comment